Zonder iemand met komische finesse aan het roer kom je niet zo heel ver met een komedie. Een stelling die zich laat bewijzen met deze veel te vlakke remake van Bruno Barreto’s uit 1976 stammende Dona Flor e seus dois maridos.

Deze Braziliaanse komedie lokte destijds meer dan tien miljoen mensen naar de zaal in zijn thuisland, en de film bleef daarmee tot in 2010 de meest succesvolle Braziliaanse film ooit. Toen ging de fakkel over naar de tweede Tropa De Elite-film. Ook in Amerika was Dona Flor lange tijd de meest succesvolle Braziliaanse film met een box office van zo’n drie miljoen. In 1998 ging Walter Salles’ Centro di Brasil daar vlotjes over met zes miljoen. Het succes in Amerika zal zeker hebben meegespeeld in de beslissing om het licht op groen te zetten voor een Amerikaanse remake.

De Dona Flor van dienst heet hier Kay Villano en wordt vertolkt door Sally Field. Haar twee echtgenoten: James Caan en Jeff Bridges. Caan stierf drie jaar geleden aan een hartaanval, met Bridges staat ze op het punt in de huwelijksboot te treden. Kay/Field wil met Bridges in het statig huis dat ze ooit met Caan deelde gaan wonen. Blijkt dat Caan nog als geest in dat huis ronddwaalt en die is niet zo opgezet met de komst van Bridges. Niet onbelangrijk detail: Field is de enige die Caan kan horen en zien.

Kiss Me Goodbye vraagt welhaast om de aanwezigheid van een Blake Edwards. De plot zou er niet substantieel een andere koers mee varen, maar de slapstickscènes en de deurenkomediescharnieren zouden er waarschijnlijk wel minder krampachtig hebben door aangevoeld. Want ja, er vallen best wel geestige oneliners te rapen en sommige scènes hebben zeker potentieel, maar regisseur Robert Mulligan en scenarist Charlie Peters krijgen nergens een echte schwung in het geheel. Caan liet zich naderhand heel negatief uit over de film: hij had de rol aanvaard voor de helft van zijn gebruikelijke salaris en vond het resultaat een heuse draak. Al dan niet als gevolg van Caans movie from hell-gevoel zou het tot 1987 duren vooraleer hij nog eens in een film te zien was, in Francis Ford Coppola’s Garden of Stone om precies te zijn. Ook voor americanaregisseur Mulligan waren de jaren tachtig niet zo productief: de enige andere film die hij in dat decennium draaide was het in 1988 uitgebrachte Clara’s Heart.

Fans van Claire Trevor doen er wel goed aan om deze film met extra interesse te bekijken: de voormalige Oscarwinnares – ze kreeg een beeldje voor beste vrouwelijke bijrol voor John Hustons Key Largo – is hier in haar allerlaatste filmrol te zien, daarmee een acteercarrière afsluitend die begon in 1933. Al is het in haar geval correct getitelde Kiss Me Goodbye nog niet haar officiële acteertestament daar ze later nog haar opwachting maakte in episodes van The Love Boat en Murder, She Wrote vooraleer in het jaar 2000 op de gezegende leeftijd van negentig jaar wel definitief vaarwel te zwaaien.