Na afloop van “Hidden Figures” hadden we hier bij Filmfreak veel zin om Philip Kaufmans meesterlijk-magistrale “The Right Stuff” uit 1983 nog eens uit de dvd-o-theek te laten rollen. Een logische lift-off, gezien de gelijklopende maar alternatieve kijk op de prestaties van astronauten als John Glenn en Gus Grissom in een decennium dat begon met een Rus in de ruimte en afsloot met een handvol Amerikanen op de maan. Of in een door Stanley Kubrick aangeklede filmstudio. 

In “Hidden Figures” staan niet de stoere machomannen centraal, maar de krachten achter de NASA-schermen wiens zenuwslopende taak het was om de ruimtemissies tot een goed einde te brengen. En daar kwam naast technologie schijnbaar ook nogal wat rekenwerk aan te pas: vluchten werden pas opgestart nadat er een tot een nanohonderdste nauwkeurig traject was becijferd. Heel wat van dat mathematisch denkwerk gebeurde door zwarte vrouwen die in volle segregatie hun vrouw moesten zien te staan in een blanke/mannelijke hegemonie.

Drie vrouwen slaagden daar met verve in. Katherine Groble, Dorothy Vaughan en Mary Jackson groeiden uit tot baanbrekende pioniers: Jackson werd de eerste vrouwelijke Afro-Amerikaanse ingenieur, Groble en Vaughan bleken twee van de grootste wiskundige bollebozen die de NASA-staf rijk was. Groble was zo gegeerd dat Glenn tijdens zijn eerste geschiedschrijvende solomissie niet wou vertrekken vooraleer zij alle levensbelangrijke coördinaten nog eens eigenhandig had nagerekend. In november 2015 kreeg Groble uit de handen van Barack Obama op haar 97e zelfs de presidentiële ‘Medal Of Freedom’ overhandigd, zowat de hoogste onderscheiding die je als burger in Amerika kan krijgen.

Een “larger than life”-verhaal dat schreeuwt om een verfilming, en regisseur Theodore Melfi (die debuteerde met de Bill Murray-komedie “St-Vincent”) kwijt zich voorbeeldig van die taak. Wars van de onvermijdelijke dichterlijke vrijheden die tussen de cosmoswolken komen piepen, slalomt hij mooi tussen het historisch kader, de sixtiestijdsgeest en brede maar toch fijnmazige karakterschetsen. Hij levert hierbij een begeesterende en vaak geestige kijk achter de NASA-schermen af (lachen met die iets te uit de kluiten gewassen IBM), geeft de rassenscheiding een veeg uit de pan en boetseert mooie vertolkingen uit zijn leading ladies Taraji P. Henson, Octavia Spencer en Janelle Monàe. Ook sterk: Kevin Costner als baas van het ruimteprogramma. Kev’ mag hier nog maar eens laten zien wat een verdomd sterk acteur hij is als hij het juiste materiaal krijgt om zijn tanden in te zetten.

“Hidden Figures” in een afsluitende en rijmende notendop: historisch interessant, maatschappelijk relevant en voorzien van een lekker ruikend feel good deodorant. En dat allemaal netjes gebald in een vlot voorbijglijdende twee uur. Knisperig krokant cinemavoer, met andere woorden.