Slim bekeken van Blumhouse Productions en de andere productiemaatschappijen die met veel tamtam een eresequel op John Carpenters onsterfelijke “Halloween” uit 1978 in de zalen brengen. Ten eerste: het tijdstip. Bijna dag op dag veertig jaar na het origineel. Ten tweede: de zegen van Carpenter. Die heeft zich sinds “Season Of The Witch” uit 1983 niet echt meer ingelaten met de franchise, maar gaf nu publiekelijk zijn zegen aan het script en hij toonde zich zelfs akkoord om samen met zijn zoon Cody zijn iconische soundtrack wat te pimpen. Ten derde: de aanwezigheid van Jamie Lee Curtis als Laurie Strode. Op zich niet zo ‘wauw’, want Curtis was ook al van de partij in “Halloween H20: Twenty Years Later” en in “Halloween: Resurrection”. Omdat Curtis/Strode stierf in “Resurrection” had regisseur en coscenarist David Gordon Green het moeilijk om daar een vervolg aan te breien. Waarop dan maar werd gekozen voor een blanco blad: de “Halloween” van 2018 sluit enkel maar aan bij de originele “Halloween” en alle andere sequels worden netjes genegeerd. Inclusief het stuk folklore waarin seriepsychopaat Michael Myers eigenlijk de broer is van Laurie.

De liefde en eerbied voor het origineel zorgt er voor dat Greens “Halloween” voor velen de beste sequel is uit de reeks. Zij het niet voor iedereen: sommige zweren bij het eerste vervolg uit 1981, andere hebben een zwak voor de Michael Myers-loze nummer drie en ook “Twenty Years Later” heeft ardente volgelingen. Maar geen enkele van die sequels had de “eventhype” van deze worp. Gezien het overdonderende succes van de prent zijn er alvast veel horrorfans die zich maar al te graag (terug) laten meenemen naar Haddonfield, Illinois.  

En toegegeven, het is (in stilte) genieten van de vele verwijzingen die Green inbouwt. Een greep: de begingeneriek is een kopie/update van die van Carpenter, het lettertype van de begin- en eindgeneriek is identiek aan het origineel en zelfs P.J. Soles (een van de slachtoffers uit 1978) mag opnieuw opduiken – weliswaar in een andere rol. Ook de dodende maskers uit “Halloween III” komen cameogewijs langs. En het liedje op het eind van de eindgeneriek is kort ook even te horen in Carpenters origineel. Fijnzinnig monkelen met een grote F.   

Veertig jaar na zijn moordende raid op Halloween zit Michael nog steeds geïnterneerd in het sanatorium van Smith’s Grove. In al die tijd heeft hij er nog steeds geen woord gezegd. Laurie Strode leeft het merendeel van die tijd al in een afgelegen en sterk beveiligd huis: zij is er immers van overtuigd dat Michael op een dag terug gaat komen om ook haar te vermoorden. Laurie kon in geen enkele relatie aarden, en leeft zelfs op voet van oorlog met haar dochter Karen (Judy Greer). Met haar kleindochter Allyson (Andi Matichek) heeft ze een betere verstandhouding, al zien ze elkaar te weinig om echt een sterke relatie te hebben. Daar komt ironisch genoeg verandering in wanneer Michael – uiteraard op Halloweenavond – tijdens een gevangenentransport weet te ontsnappen en zich vervolgens doelbewust een weg hakt naar Laurie, Karen en Allyson.

Kwalitatief valt “Halloween” tussen twee stoelen. Telkens Carpenters soundtrack te horen is, stuwt die de adrenaline naar omhoog. Af en toe valt de film ook op het gat: vooral in het middenstuk waarin Jamie Lee Curtis bijna niet aanwezig is en de nadruk ligt op tienervoer dat eerder uit de “Friday The 13th”-franchise lijkt weggelopen. Een beetje een strakkere narratieve boog was op dergelijke momenten zeker wenselijk. Toch houdt Green de touwen voor het merendeel mooi in handen: het donker-licht contrast als Michael in beeld komt beheerst hij netjes, en sommige scènes uit het origineel krijgen hier een tegenvoeter. In 1978 was het Michael die spoorloos verdween nadat hij uit een raam was gevallen, dit keer is het Laurie die kiekeboe mag spelen.

Als je de prent gaat overanalyseren, komen er iets teveel slordigheden naar boven. Zeker omdat Gordon Greens film kwalitatief het origineel nergens weet te benaderen. Het momentum om nog te verrassen of te evenaren ligt duidelijk al een tijd achter ons. Wie het analyseren laat voor wat het is, en tevreden is met het eerbetoon dat de makers voor ogen hadden heeft meer reden om tevreden te zijn. Als liefdesbrief aan een van de meest invloedrijke en best geregisseerde horrorthrillers ooit scoort Green wel degelijk mooie punten.