Hoeveel films openen niet op een bijzonder voorspoedige wijze en eindigen met onheil dat al dan niet uit een onverwachte hoek of op een abrupte manier ten deel valt aan de belangrijkste personages in die film ?  In filmtermen kan zoiets drama of komedie zijn, naargelang of er al dan niet een dichte mist van grappen over het scenario hangt. In Duplex zien Alex en Nancy hun kans schoon om het appartement van hun leven te kopen in de Brooklyn-buurt van New York. In een straat met weinig verkeer, bijzonder goed gelegen bij alle mogelijke voorzieningen, een kinderopvang in de buurt en iets wat voor veel Amerikanen maar voor weinig Europeanen een prachtig gebouw zou zijn om in te wonen. Wanneer het paar heel eventjes de ogen sluit zien ze al hoe hun liefdesnestje zou kunnen ingericht zijn. Lekker veel ruimte om de boekencollectie van Alex te etaleren, drie haarden (!), kleurrijke glasramen, een ruimte waar Alex in alle stilte en rust - in de beste omstandigheden dus - aan zijn tweede boek kan schrijven,... Maar de trap die naar de verdieping daarboven leidt doet de twee nog wat twijfelen. Het gaat hier immers, en dat wist geen van hen, om een 'duplex'. Dit betekent dat boven hun leefruimte nog een andere ingerichte verdieping is waar iemand in verblijft. Een soort huurder als het ware, maar dus wel in hetzelfde gebouw en dus heel dicht bij hen... Gelukkig lijkt een eerste en korte kennismaking met de bewoner er niet op te wijzen dat die hen veel last zal bezorgen en mochten er alsnog enig meningsverschillen groeien tussen beide partijen, dan zou dat allicht van korte duur zijn want het dametje is hoogbejaard, kan zich enkel nog voortbewegen aan een slakkengangetje en hoest alsof ze nauwelijks nog een week te leven heeft. Even doorbijten dus denken de twee, het contract wordt getekend en Alex en Nancy verhuizen. Zeg niet dat we je verrassen wanneer we verklappen dat het allemaal effe anders uitspeelt. De ijzig kalme, rustige en beheerste dame van daarboven blijkt zo gezond te zijn als een vis en heeft een levenswijze, gewoontes en heel wat irritante kantjes die het paar op korte termijn de gordijnen in en bijna zelfs hun nieuwe woonst uit jaagt. En wanneer niets er op wijst dat Mrs. Connelly op korte termijn een natuurlijke dood zal sterven, tja, dan...

Duplex is zo luchtig en fleurig dat je zou denken dat alles wel op een regenachtige namiddag door een scenarist compleet moet verzonnen zijn. Fout. Larry Doyle liet zich bij het schrijven van dit verhaal inspireren door iets wat zich in 1965 in Frankrijk heeft afgespeeld. Een 47-jarige advocaat ging akkoord om het appartement van de 90 jaar oude Jeanne Calment te gaan betrekken tegen het betalen van een maandelijkse huur van wat toen nog overeenkwam met ongeveer 20.000 Belgische franken. De afspraak was dat, eens het vrouwtje overleed, de huurder het ganse gebouw zou erven. Toffe afspraak dachten heel wat betrokkenen toendertijd maar... Jeanne'ke leefde... en bleef leven... tot ze zelfs de oudste vrouw ter wereld werd en 122 lentes op de teller had staan toen ze het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde. De advocaat was één jaar daarvoor overleden, op 77-jarige leeftijd... Scenarist Larry Doyle vulde de gaatjes dan maar zelf in met personages die hij kende uit zijn eigen leven en een locatie die dichter bij hem stond dan het verre 'France'. Eileen Essell werd geselecteerd na het bekijken van vele videocassettes van oudjes met een talent voor acteren en zij leek de beste keuze voor de rol van Mrs. Connelly. Nochtans had zij haar grootste acteerervaring opgedaan langs de weg van het toneel voor ze haar Ierse (!) echtgenoot leerde kennen en in het huwelijk trad. Het dametje vond het best wel leuk om op die manier Danny DeVito te ontmoeten die zij nog kende van Cheers en Taxi van vroeger... Naast de opnamestudio in Los Angeles werden een aantal buitenopnames voor Duplex gemaakt in de buurt van Park Slope, een buurt in Brooklyn waar Doyle ook nog had gewoond tijdens zijn jeugdjaren.

Ondanks de zekerheid dat je in Duplex weinig of geen dingen zult zien die je niet had verwacht of niet kon voorspeld hebben valt deze komedie toch wel best mee. Ben Stiller (Starsky and Hutch) heeft zijn gezicht en reputatie als belangrijkste troeven om ook nu weer elke kijker op één of andere manier of op één of andere moment allicht zelfs meer dan eens aan het lachen te brengen. En Drew Barrymore (Charlie's Angels Full Throttle), die ziet er opvallend jong uit en is enkel een keuze, zeker niet dé keuze voor deze gemakkelijke filmrol. Soms zijn de grappen zo banaal en zelfs zo dom als het maar kan maar om één of andere reden heeft ons dit niet gestoord en hebben we met Duplex toch wel aardig wat afgelachen eigenlijk. Het moment dat iemand een bevoorrechte getuige is van de manier waarop Stiller en Barrymore hun nieuw appartement inzegenen bijvoorbeeld. Of de scène waarin het oudje net niet de verstikkingsdood sterft. Duplex heeft dus zijn hilarische momente, maar een nog iets te te lage frequentie qua grappen voor een derde Filmfreak-ster.