Cliffhanger is nog maar net verteerd, of Stallone maakt alweer zijn opwachting in een robuust machospektakel, maar daar houdt de vergelijking dan wel op. Was Cliffhanger een robuust actiethriller, Demolition Man is en eerder een luchtig relativerende SF-farce.

Stallone kruipt in de huid van Spartan, een keiharde Los Angeles agent die in de proloog (1996) eindelijk topterrorist Phoenix (Wesley Snipes) bij de lurven kan vatten. Hij maakt daarbij zoveel brokken, dat hijzelf ook veroordeeld wordt. Eeuwigdurende invriezing luidt het vonnis, een lot dat ook Phoenix beschoren is.

Zesendertig jaar later, in 2032 dus, ontsnapt Phoenix uit de diepvries en komt hij terecht in een compleet veranderde maatschappij, waarin alles ademt onder een kunstmatige vredelievendheid met Orwelliaanse 1984 trekjes. Omdat niemand in staat is om de misdadiger tegen te houden, wordt ook Spartan ontdooid en krijgt hij opdracht om zijn vroegere aartsvijand op te sporen.

Wat op het eerste zicht een rechtlijnig actiegegeven lijkt, verandert al vlug in een halfslachtige toekomstkomedie, waarin de veelvuldige futuristische grapjes de actie bijna naar een secundair niveau verwijzen. Deze actie is dan wel weer, zoals in de traditionele Joel Silver stijl, verbluffend georchestreerd. Dat de makers het nogal haperende scenario niet in toom kunnen houden mag de ‘leuk zolang het duurt’-pret niet drukken.

Reclamefilmer Marco Brambilla maakt met Demolition Man zijn debuut en levert een overgebudgetteerd en onstabiel klank-en lichtspel af, waarin alle logica met een heel grove borstel van het scherm wordt gekieperd.