Net zoals vorig jaar is het opnieuw een Belgische film die de eer heeft om het Filmfestival van Vlaanderen/Gent officieel te openen, overigens al zijn dertigste editie toe. Vorig jaar nog koos men voor het bijzonder sterke Hop. In 2003 geeft men de Vlaamse politiefilm een kans met De zaak Alzheimer. Nochtans had men met Stijn Coninx' Verder dan de maan nog een Vlaamse kandidaat maar die was commercieel minder interessant voor Kinepolis Gent dat ook nu weer het 'commando-centrum' is van dit bijna twee weken durende filmfeest. Commissaris Eric Vincke en Inspecteur Freddy Verstuyft zijn twee speurders van de Antwerpse Politie (geschreven en gefilmd voor de hel is losgebarsten bij de heren van de wet in de Schelde-stad - dus geen ongelukkig keuze, laat staan reden om hiervoor een steen te gooien). Zij krijgen het bericht dat één van de top-ambtenaren op het vlak van ruimtelijke ordening is vermist, een man die een tijd later dood wordt teruggevonden. Het blijft niet bij één lijk want er is heel wat meer aan de hand...

Huurmoordenaar Angelo Ledda (Jan Decleir in goede doen) heeft zopas een nieuwe opdracht gekregen in Marseille en die met succes volbracht, zijn mannetje koudgemaakt zeg maar. De Belgische franken (de film speelt zich af voor de komst van de Euro dus laat liggen die steen) werden al doorgestort en een nieuw target wordt hem gepresenteerd. Tot men hem vraagt een kind te gaan vermoorden. Dat is het moment waarop Ledda weigert om nog mee te werken. Het tot een goed einde brengen van wat men hem vraagt is de laatste tijd al moeilijk genoeg geworden. De pilletjes die Angelo slikt vertragen misschien de geestelijke aftakeling die de ziekte van Alzheimer met zich meebrengt, de symptomen ervan lijken hem meer en meer parten te gaan spelen. Hij realiseert zich dat hij slechts een pion is in een machtsspel tussen mensen met aanzien en mensen met macht waarbij hij de man is die er moet voor zorgen dat op tijd de gepaste mensen opgeruimd worden zodat individuen met perverte ideeën ongestraft dingen kunnen blijven doen waarop zware straffen staan in het Belgisch Strafwetboek. Hij liquideert vanaf nu zelf wie hij wil, indien nodig zelfs baron Henri Gustave de Haeck (Jo De Meyere) wanneer mocht blijken dat ook hij een aandeel heeft in het vuile spel dat wordt gespeeld.Een recent bezoek aan zijn broer die ook Alzheimer heeft maar dan in een ver(der) gevorderd stadium maakte op een pijnlijke manier duidelijk dat het leven als een plant enkel nog een kwestie van tijd is voor Ledda. Hij heeft met andere woorden niets te verliezen wanneer hij ten strijde trekt tegen de slechterikken en de Politie de lijken laat oprapen.Of De zaak Alzheimer één lang uitgesponnen aflevering van Flikken is kunnen we je niet zeggen, wat we wél weten is dat dit toch wel andere koek is dan De alias van een tijd geleden en dat bedoelen we in positieve zin. Het zal wel wat te maken hebben met de acht Vincke's en Verstuyfts van Jef Geeraerts die perfect dienst doen als basis voor deze film. Jef Geeraerts die de politie omschrijft als een sociaal fenomeen had de rechten voor zijn pennevruchten al verkocht in 1989.De wijze waarop Erik Van Looy (Shades) wat Geeraerts destijds schreef, vertaalt naar deze langspeelfilm mag gezien zijn. Het camerawerk en de manier waarop alles netjes werd gemonteerd en naar Belgische normen flitsend wordt gepresenteerd getuigt van vakkennis. Dat vertaalt zich cijfermatig overigens in de stelling dat in een gemiddelde Vlaamse film 1200 beeldwisselingen voorkomen, terwijl de Alzheimer film er 3500 telt. Een stelling die uit de mond van de producenten Erwin Provoost en Hilde De Laere komt die deze persoonlijke stelling/vergelijking dan weer tegenspreken door te zeggen dat De zaak Alzheimer geen Vlaamse film is, maar een film tout court.Van Looy weet dat sfeer belangrijk is en gaat zelfs even met groene en blauwwitte filters/ kleuren spelen, meer nog hij toont zelfs aan dat 'speed ramping' en 'split screen' ook door een Belgisch regisseur op een goeie manier kunnen en mogen gebruikt worden, terecht.

Dat de regisseur die jarenlang is verbonden aan de BRTN (een deel van) zijn inspiratie ging halen bij de Amerikanen mag ook wel. Maar met een budget van 2.5 miljoen Euro is het niet zonder risico om ideeën op te doen van filmmakers die een miljoen Dollar extra krijgen door maar even met hun ogen te knipperen. De beperking op het vlak van budget vertaalt zich naar details in de film. De afstandsbediening van een autobom lijkt zo ineengeknutseld te zijn door de eerste de beste doe-het-zelver met bijzonder weinig inspiratie, terwijl men dan weer wat creatiever is bij het ontwerpen van het tracer toestelletje van de Politie. Verder is het ons ook opgevallen dat heel wat (politie)auto's in de film met reproductienummerplaten rondrijden achteraan (mag toch niet ?). Maar... zoals ik al zei, details.Mocht De zaak Alzheimer een Nederlandse film zijn, dan kon je er donder op zeggen dat de pers bij onze noorderburen 'm zouden bewierroken dat het niet meer schoon is. Wij bekijken het dan weer wat kritischer en wat breder. De zaak Alzheimer is een goeie Vlaamse/Belgische film die de aandacht krijgt die hij verdient als openingsfilm op het 30e Filmfestival. En de drie Filmfreak sterren.