'Hoop doet leven' staat te lezen op pagina 239 van Het Grote Spreekwoordenboek, maar de hoop op een nieuwe “Exotica” of “The Sweet Hereafter” hebben onze cinefiele bloedlichaampjes nu toch wel definitief opgegeven. De hoogdagen van de Canadese cineast Atom Egoyan lijken voorgoed voorbij en hebben plaats gemaakt voor minder geïnspireerd werk of vlakke tussendoortjes zoals deze “Chloe”, een remake van het Franse “Nathalie...” uit 2003 met Fanny Ardant, Gérard Depardieu en Emmanuelle Béart.

Aan het gegeven is weinig veranderd: seks, achterdocht en vervlogen passie blijven centraal staan in dit scenario waarin gyneacologe Catherine Stewart (Julianne Moore) vermoedt dat haar lesgevende echtgenoot David (Liam Neeson) haar bedriegt door met jonge studentes de koffer in te duiken. Dat vermoeden rijpt als ze op zijn gsm een mms vindt waarop David met een jong meisje staat. Bovendien weet Catherine dat David populair is bij het andere geslacht, hetgeen haar achterdocht nog meer aanwakkert. En, ook niet onbelangrijk, Catherine zelf heeft wat last van haar midlifecrisis, een levensfase die betrekkelijk minder vat heeft op David.

Wanneer Catherine toevallig de call girl Chloe (Amanda Seyfried, de troela uit “Mamma Mia” en “Jennifer’s Body”) ontmoet, besluit ze het meisje in te huren om David te verleiden, en zo uit te vinden of hij haar al dan niet trouw blijft. Een beslissing waar uiteraard vodden van komen. En blote lichamen: wie denkt een kick te krijgen van textielloze lichaamsacrobatiek tussen Moore en Seyfried mag zich als de wiedeweerga naar de bios reppen, want Agoyan toont zich zowaar bedreven in de stoomerotiek die vroeger uit de koker van David Hamilton en Adrian Lyne kwam.

Over Adrian Lyne gesproken… de vodden uit “Chloe” monden eveneens uit in een kige “Fatal Attraction”-climax, hetgeen nog maar eens bewijst dat Agoyan eigenlijk niet voor dit soort werk in de wieg is gelegd. Breng deze film uit met als titel “Indecent Attraction” of “Fatal Proposal” en de vlag dekt nog steeds de lading. Al probeert Egoyan (eerlijk is eerlijk) het beste te maken van dit drama over seksuele obsessie en huwelijkse paranoïa. Gezien zijn voorliefde voor voyeuristische thematiek zou het erg zijn indien Egoyan helemaal de boot zou ingaan. Ook zijn stedelijke gezichten ademen de nodige onderkoelde tristesse uit: fans van de architectuur van Toronto mogen zich trouwens ook zevenmijlslaarzengewijs naar de donkere cinemazaal spoeden.

Wat fijnzinnig kon zijn, mondt uiteindelijk helaas al te vaak uit in clichématig gezwets, ondergedompeld in een compleet overbodig thrilleraura. Door de dramatische insteek met die geforceerde spanningsboog op te zadelen (even ziet het er zelfs naar uit dat “Chloe” zich van de tagline 'She’s the call girl from hell' kan bedienen) is het niet verwonderlijk dat “Chloe” in de mistige middenmoot van deze bioslente strandt. Wat toch een beetje jammer is.