De weg naar de film Chicago zoals die in 2003 te zien is, is vrij lang. De echte roots van Chicago gaan terug tot 1926 en het (toneel)stuk met de titel The Brave Little Woman. Dat diende dan weer als basis voor twee films: Chicago, een stille film uit 1927 en Roxy Hart met Ginger Rogers, uitgebracht in 1942. Het was in 1975 toen John Kander, Fred Ebb en Bob Fosse instonden voor de bijzonder succesvolle Broadway-uitvoering. En die werd dan weer gebruikt als vertrekpunt voor deze uitvoering in de 21e eeuw.

Roxie Hart droomt van een carrière à la Velma Kelly, een razend populaire nachtclub-zangeres die in de Onyx Club telkens weer alle aanwezigen in vervoering brengt tijdens haar wervelende show. Hart heeft er werkelijk alles voor over om ooit ook eens te kunnen proeven van het succes die de zwarthartharige elke dag opnieuw weer kan smaken. Inbegrepen het vreemdgaan bij iemand die haar heeft ingeschat als dom blondje en, onder het voorwendsel haar in contact te brengen met de mensen in de nachtclub-business, er ten gepasten tijde eens goed mee van bil ging. Wanneer hij haar na een vrijpartijtje opbiecht dat het hem om haar lichaam te doen was en de rest van het verhaal verzonnen is, grijpt Roxie zowaar naar de grote middelen (een revolver opgeborgen in een lade, binnen handbereik dan nog) en bang bang... de leugens worden onmiddellijk zwaar afgestraft wanneer haar minnaar in elkaar zakt.

Haar man Amos wil het wel opnemen voor zijn overspelige echtgenote, maar de politie achterhaalt al snel dat Roxie Hart de trekker heeft overgehaald en dus zij en niet haar man richting gevangenis moet... Daar ontmoet Roxie haar grote voorbeeld Velma, die ook al verdacht wordt van moord en leert ze ook Mama kennen (Queen Latifah die nu al aanspraak maakt op de grootste film-borsten van 2003) die haar geruststelt. Het wordt allemaal niet noodzakelijk een 'living hell' in de gevangenis, Mama knijpt wel een oogje dicht voor één en ander als haar geldbeugel telkens maar wat wordt aangedikt. Ze brengt haar zelfs in contact met Billy Flinn, een succesvol advocaat die een sterke reputatie heeft in het forceren van een vrijspraak voor zijn vrouwelijke cliëntes, als die tenminste 5.000 $ kunnen ophoesten want voor minder doet hij het niet.

Tot zover een synopsis van Chicago. We houden het bewust kort omdat de gebeurtenissen die zich afspelen in de realiteit maar ook in de droomwereld van Roxie, van ondergeschikt belang zijn voor de film. In Chicago gaat het 'm om de muziek, de dans, de volledige show eigenlijk die bijna twee uur lang op je afkomt. Zoals je van een goeie musical kunt verwachten wordt elke gelegenheid in de film benut om er een nieuw dans- en zangnummertje aan te koppelen. Het creatiefste moment op dit vlak is zonder twijfel de uitvoering ervan door zes gedetineerden op het ogenblik dat Roxy zich voor het eerst in haar donkere cel terugtrekt. Het begint met een vallend druppeltje en mondt uit in de sterkste song van de film en dan hebben we het niet alleen over het vocale, maar ook en vooral eigenlijk het bijhorende dansgedeelte. De uitvoering van al deze nummers wordt gekenmerkt door een strakke, sterke choreografie voornamelijk van de hand van Rob Marshall die de danspasjes heeft verzonnen, uitgevoerd tegen een passende achtergrond waarbij zelfs het lichtspel zijn bijdrage levert tot de respectievelijke spektakelstukjes. Alhoewel de vrouwelijke uitvoerders het er wel een stuk beter vanaf brengen dan hun mannelijke tegenspelers. Wanneer Richard Gere voor het eerst op de bühne verschijnt zorgt die ondanks zijn toneelrol van destijds als Danny Zuko in Grease voor een onwennig gevoel. John C. Reilly mag dan misschien de enige acteur zijn in de film die echt afkomstig is van Chicago, hij had in dit geval wel beter helemaal zijn mond gehouden, hij heeft er niet alleen de stem niet voor, zijn kop deugt ook niet voor dit soort werk. Renée Zellweger daarentegen doet het dan wél weer aardig en heeft iets van een Marilyn Monroe, Catherine Zeta-Jones wordt allicht door menig kijker gelinkt aan Liza Minelli (uit Cabaret bijvoorbeeld) van destijds.

Regisseur Rob Marshall was de geknipte man om bij deze film de lakens uit te delen. Hij regisseerde in 1999 ook al de film-musical Annie en tekende voor de choreografie ervan, terecht bekroond met een Emmy Award. Nog belangrijker is dat hij bij de vroegere versie van Chicago van John Kander en Fredd Ebb ook al instond voor de choreografie. In zijn carrière werd hij al zes keer genomineerd voor een Tony Award, zijn film Chicago scoort op bepaalde vlakken hoog genoeg om links en rechts een prijsje weg te kapen.