Ware het niet van het gerimpeld grijs van Richard Gere, je zou kunnen denken dat de projectionist de digitale schijf even langs de kant heeft geschoven en ergens een verloren gegane strook 35 mm-pellicule heeft opgediept. Een die zich ophoudt tussen pakweg “Primal Fear”, “Disclosure” of een andere hoogpotentieelthriller waar het cinemagaand volk in de jaren negentig in dichte drommen voor samentroepte. Met andere woorden, Richard Gere is na een paar banale dvd-producties (“The Flock”, “The Double”) eindelijk nog eens te zien in een film die een groot scherm waardig is.

Zij het met enige restrictie: de regie van debutant Nicholas Jarecki mist de scherpte van een Barry Levinson of Brad Silberling tijdens hun hoogdagen. En aangezien deze prent met een betrekkelijk beperkt budget (12 miljoen blijft peanuts in Hollywood) is gemaakt, is het ietwat tevergeefs zoeken naar een eclatante bijrollencast (al duikt ook Susan Sarandon op en gaat Tim Roth bijna met de film aan de haal als cynische politieagent die niet vies is van lepe listen om zijn doel te bereiken). Ook de spanningsnee is niet overal even goed ingevet. Wat niet wegneemt dat “Arbitrage” tot op het eind boeiend blijft.

Richard Gere (in een rol die oorspronkelijk door Al Pacino zou worden vertolkt) kruipt in de huid van Robert Miller, een zestigjarige miljonair die aan het hoofd staat van een investeringsmaatschappij waarin ook zijn dochter Brooke (Brit Marling) een belangrijke rol speelt. Miller staat op het punt om zijn bedrijf met veel winst te verkopen. Wat zijn dochter, werknemers en investeerders niet weten is dat Robert de cijfers van zijn onderneming substantieel heeft bijgekleurd, daar een foute investering ervoor zorgde dat zijn bedrijf eigenlijk veel minder waard is dan hij laat uitschijnen. Indien dit een Suske en Wiske-verhaal was, heette “Arbitrage” gewoon “De Frauduleuze Financier”. Robert heeft maar een paar dagen om de deal te sluiten (een van zijn geldschieters wil immers zijn geld terug) en in die hectische tijden komt nog meer onvoorziene hommeles aan de oppervlakte. Wanneer Robert met zijn minnares Julie (model Laetitia Casta, die in “Gainsbourg – Vie Heroique” in de huid kroop van Brigitte Bardot) betrokken raakt in een auto-ongeval, wil hij vermijden dat zijn naam en reputatie aan het ongeval worden gelinkt. Hij laat het wrak en de dode Julie achter en hoopt dat er geen sporen zijn die naar hem kunnen leiden. Dat is dan weer buiten de standvastige politie-inspecteur Bryer Tim Roth) gerekend die in zijn carrière al teveel vadsige rijkaards de dans zag ontspringen, en vastbesloten is om zijn prooi ditmaal niet te laten ontsnappen.

Nicholas Jarecki richt zijn met zijn langspeeldebuut op een wereld die hij kent. Zijn broer Thomas is immers werkzaam als financieel consultant en zijn halfbroers Andrew en Eugene zijn gerespecteerde documentairemakers. Vooral Andrew is bekend door “Capturing The Friedmans”, een Oscargenomineerde documentaire over een van kindermisbruik verdachte familie. Eugene draaide dan weer de documentaire over Ronald Reagan die vorig jaar op Canvas te zien was, en Nicholas werkte als producent mee aan de bekroonde documentaire “Tyson” van James Toback. Het meest opmerkelijk triviale weetje van de dag is echter dat Jarecki als tiener een gerenommeerd computerhacker was en in die hoedanigheid werd opgetrommeld als technisch consultant voor de thriller “Hackers”, een van de eerste films waarin Angelina Jolie te zien was. Het was op de set van die prent dat Jarecki besloot dat zijn toekomst in de film lag.

Met zijn debuut toont Jarecki alvast dat het geen foute keuze was. Zoals eerder aangegeven mist “Arbitrage” de scherpte om heel goed als finaal verdict te krijgen, maar dat neemt niet weg dat deze prent lekker wegkijkt, zij het eerder als moreel drama dan als nagelbijtende thriller. Wat misschien maar goed is nu Geres fanclub al een dagje ouder wordt. Niet vergeten dames: “An Officer And A Gentleman” is inmiddels 31 jaar oud en “Pretty Woman” 23. Een mens zou voor minder naar het oeuvre van Erika Leonard alias E.L. James grijpen.

Slotsom: “Arbitrage” is een van de beste Richard Gere-films van de laatste jaren, al zal het iets te abrupte einde voor velen misschien net die ene brugtikkel te ver zijn om volledig voldaan uit het pluche te glijden.