Shelley Winters groeide op in Brooklyn. Ze studeerde aan de Wayne State University in Detroit en sloot zich aan bij de Dramatic Workshop of the New School for Social Research in New York.
Toen ze nog op de middelbare school zat deed ze haar eerste acteerervaring op bij eigen toneelvoorstellingen, later ook in het Vaudeville-circuit en bij publieke voorstellingen. Om haar studies toneel te kunnen betalen werkte ze als winkelbediende en model. In haar laatste jaar zelfs in een nachtclub als achtergrondzangeres.

Vastbesloten om het te gaan maken als actrice studeerde ze aan de Actor’s Studio bij Elia Kazan maar ook bij Charles Laughton en Michael Chekhov in Hollywood. Na haar Broadway-debuut in 1941 was ze te zien in de stukken Oklahoma! en A Streetcar Named Desire.

In 1943 was het Columbia die haar naar Hollywood haalde maar ze kreeg er niet echt de mogelijkheid om door te breken. Tot ze in A Double Life te zien was als het levenslustige dienstertje dat door een gestoorde acteur (rol van Ronald Colman) gewurgd wordt.

Voor haar rol van een zwanger fabrieksmeisje dat door haar minnaar (rol van Montgomery Clift) verdronken wordt in A Place in the Sun werd ze genomineerd voor een Oscar. Maar misschien ken je haar ook nog van The Night of the Hunter. Zij was immers de vrouw die in een wel heel bijzondere scène in een auto zit onder water, met een overgesneden keel en heen en weer wiegende haren omwille van de stroming van het water…

Eind de jaren '50 studeerde Winters bij Lee Strasberg wat er in de volgende fase van haar carrière voor zorgde dat ze meer in karakterrollen te zien was.
Bij gebrek aan nog meer grote successen keerde ze halfweg de jaren ’50 terug naar Broadway. In 1959 koos ze terug voor film en was veelal te zien in moederrollen en als een oudere prostituee.

Begin de jaren ’70 had ze weer een succes te pakken op Broadway toen ze de rol speelde van de moeder van de Marx Brothers in Minnie’s Boys. Ze maakte haar debuut als toneelschrijfster met het stuk One Night Stands of a Noisy Passenger dat eigenlijk bestond uit drie korte semi-autobiografische stukken. De critici maakten echter haar werk spreekwoordelijk met de grond gelijk waardoor het stuk heel snel na de première niet meer werd vertoond.

Misschien ken je Shelley Winters ook nog uit de serie Roseanne die begin de jaren ’90 op televisie te zien was en waar ze de grootmoeder van Roseanne in speelde. Opmerkelijk is dat ze tijdens dit decennium bijzonder productief bleef, niet alleen op tv en de toneelplanken maar ook in zowel obscure als memorabele films. We vermelden Roger Cormans Bloody Mama (1970) en What's the Matter With Helen? (1971).

Van Shelley Winters werden meerdere autobiografieën uitgebracht : Shelley, Also Known as Shirley (1981) en Shelley II: The Middle of My Century (1989).

Shelley Winters is drie keer getrouwd geweest. In 1943 trouwde ze met Mack Meyer, in 1948 scheidde ze. Haar tweede huwelijk was toen ze in 1952 trouwde met de Italiaanse acteur Vittorio Gassmann, men kreeg samen een dochter met de naam Vittoria, maar hun huwelijk hield maar twee jaar stand. Haar derde echtgenoot waar ze mee trouwde in 1957 was Anthony Franciosa maar ook dat huwelijk liep na drie jaar ook al op de klippen.