Zijn vader was een schilder die gespecialiseerd was in bloemdesign. Het was dan ook niet verrassend dat Hiroshi Teshigahara kunstschilder wou worden en hiervoor les volgde aan de Kunstacademie van Tokio. Zijn eerste ervaring met film had hij als criticus, het was snel duidelijk dat zijn bestemming daar lag want in de jaren ’50 maakte hij een aantal kortfilms in het documentaire genre. Omdat hij zich verder wou ontplooien in de filmwereld richtte hij een eigen maatschappij op zodat hij zelf kon instaan voor de productie van zijn eerste film Otoshian(a), internationale titel The Pitfall (1961). Zijn tweede film, Suna no onna (internationale titel Woman in the Dunes), was zelfs op internationaal vlak een voltreffer. De indrukwekkende maar ook bijzonder erotische prent die gemaakt werd voor nauwelijks $ 100.000 maakte gebruik van enorme close-ups en werd in 1965 genomineerd voor de Oscar voor Beste buitenlandse film, één jaar later werd Teshigahara genomineerd voor Beste regie (begrijpe wie begrijpe kan). De film die ook de speciale prijs van de jury won op het Filmfestival van Cannes was gebaseerd op de roman van Kobo Abe en ging over een insectenkundige die de nacht doorbrengt bij een vrouw die in de zandheuvels woont maar zich dan realiseert dat hij hopeloos in de val zit.
Suna no onna werd het hoogtepunt van zijn carrière want beter dan dat is het nooit geworden. In een volgende fase van zijn carrière maakte Teshigahara voornamelijk psychologische thrillers.

In 1970 raakte de regisseur betrokken in een ernstig verkeersongeval waardoor hij omwille van zijn revalidatie zijn filmwerk een tijd on hold moest zetten.

We vermelden nog Summer Soldiers uit 1972, een documentaire speelfilm. Daarin wordt getoond hoe Amerikaanse deserteurs uit de Viëtnam-oorlog noodgedwongen onder de grond moeten leven omdat het Japanse regime jacht op hen maakt.
Hierna was hij op filmvlak nog maar weinig productief en raakte hij geïnteresseerd in bloemschikken en keramiek. Hij werd zelfs de drijvende kracht bij de activiteiten van Sogetsu, een school voor bloemschikken die zijn vader in de jaren ’20 had opgericht. In deze periode maakte Teshigahara ook verschillende tv-documentaires.
In 1989 keerde de regisseur terug naar de langspeelfilms met Rikyu, een kostuumdrama dat zich afspeelt in de 16e eeuw.