Zijn vader was in Napels een producent van pasta’s. Op 17-jarige leeftijd was Dino al het huis uit om zich in te schrijven aan het Centro Sperimentale di Cinematografia van Rome. Hij financierde zijn studies door in een eerste fase te fungeren als figurant en acteur maar ook door een handje toe te steken op de decor-afdeling. Later kon hij aan de slag als unit manager en assistent-regisseur. Het zorgde niet alleen voor de nodige centen, De Laurentiis deed op die manier voldoende ervaring op zodat hij op 20-jarige leeftijd al zijn eerste film kon produceren.

Zoals zovelen zorgde de tweede wereldoorlog voor een kink in de carrière-kabel maar dat was natuurlijk maar tijdelijk. In 1946 keerde hij terug naar de filmwereld en scoorde internationaal aan de box-office door in de film Bitter Rice (1948) erotiek te gaan combineren met neorealisme. De film zorgde meteen ook voor een bliksemstart van de carrière van Silvana Mangano, een actrice waar hij in 1949 het ja-woord zou aan geven.

Begin de jaren ’50 sloeg hij met Carlo Ponti de handen in elkaar en samen vormden ze de productiemaatschappij Ponti-De Laurentiis. Die stond in voor de productie van Federico Fellini’s La Strada (1954) en Nights of Cabiria (1956). De onderlinge samenwerking hield op in 1957 en Dino De Laurentiis ging hierop voluit voor het produceren van dure, internationale spektakelfilms. Begin de jaren ’60 bouwde hij Dinocitta, een enorm studiocomplex in de buurt van Rome dat de basis moest vormen voor het maken van grote, epische films. Maar het liep even anders. Er volgde een crisis binnen de Italiaanse cinema én de epische producties brachten nauwelijks geld op waardoor hij de studio’s noodgedwongen terug moest sluiten. Begin de jaren ’70 verkocht hij het complex aan de Italiaanse regering en trok naar Amerika.

Daar werkte hij zowel vanuit New York als vanuit Hollywood, aanvankelijk met succes en al zeker aan de box-office. Op dat moment werkte de De Laurentiis Entertainment Group (DEG) nauw samen met hun studio-afdeling in Wilmington (North-Carolina). Halfweg de jaren ’80 zorgde het floppen van enkele films met een groot budget (Tai-Pan en Dune om er maar twee te vermelden) er voor dat het tij keerde. In 1988 moest Dino De Laurentiis noodgedwongen zijn ontslag aanbieden als voorzitter van de Raad van Bestuur, achteraf vroeg men het faillissement aan.

Raffaella De Laurentiis is de dochter van Dino. Destijds was ze als onafhankelijk producent ook Hoofd van de productie bij DEG. Het opdoeken van de Entertainment Group weerhield er haar echter niet van om ook hierna door te gaan met het produceren van films.