De animatiefilms hebben door de jaren heen een ongelooflijke evolutie meegemaakt. Stellen dat het eigenlijk allemaal begon anno 1937 (!) met “Sneeuwwitje en de zeven dwergen” is niet helemaal correct maar dat pareltje omschrijven als een mijlpaal in de wereld van teken-, later animatiefilms, zal bij niemand voor protest zorgen.
Waar er aanvankelijk werd getekend en gekleurd werd er gaandeweg gecomputerd en ging men de 3D-weg op. Niet dat het tekenen zelf ooit overbodig zal zijn, integendeel, dit deel van de productie zal altijd aanwezig en zeer belangrijk blijven.
Tegenwoordig zijn we aangekomen bij producties als “Ratatouile” die getuigen van een schoonheid die weliswaar anders is dan wat meer dan 70 jaar geleden door de Studio’s van Walt Disney werd uitgebracht maar daarom niet minder mooi, laat staan niet compleet qua concept.

Remy is de figuur die centraal staat in “Ratatouille”. Remy is een rat, één van de vele in de rattenkolonie die zich heeft gehuisvest rond, onder en boven de woning van een oude, kranige oma die in een huisje woont in een omgeving die maar weinig buurtbewoners kent. Al snel blijkt dat Remy eigenlijk een bijzondere gave heeft, hij heeft een reukorgaan dat een stuk beter ontwikkeld lijkt dan dat van zijn soortgenoten. Op die manier (het op tijd detecteren van rattenvergif…) heeft hij al het leven van menige rat gered. Tijdens één van zijn speurtochtjes in de woning van de bejaarde oma is Remy getuige van een uitzending op TV waar ‘Chef Gusteau’ aan het woord komt waarin hij stelt dat “iedereen kan koken”. Het brengt onze rat meteen op ideeën en even later wordt een barbecuetje georganiseerd boven de schoorsteen (je moet er toch maar opkomen, niet als rat maar als scenarist). Maar de culinaire plannen van onze Remy worden flink in de war gestuurd wanneer hij op een avond probeert om een nog ontbrekend ingrediëntje te recupereren uit de keuken van oma. Wanneer dit flink uit de hand loopt en alle ratten op de vlucht slaan raakt hij geïsoleerd van de rest en komt na enige tijd (dan toch) in Parijs terecht. Het zal je niet verbazen dat hij al vrij snel het restaurant van Gusteau vindt en er bij toeval ontdekt dat hij bijzonder begaafd is in… de kookkunst !

Maar het is Alfredo Linguini die met de (culinaire) pluimen gaat lopen, iemand die toevallig kwam opdagen in de keuken van het restaurant en aanvankelijk als vuilnis-hulpje werd ingezet. Maar de huidige chef van Gusteau’s restaurant (Gusteau zelf is overleden en voor de rat Remy enkel nog een hersenspinsel die op gepaste momenten voor inspiratie zorgt) krijgt weer hoop om de vijfde ster die hem door Anton Ego (de belangrijkste proever/restaurant-recensent die er is) werd afgenomen terug te winnen. En dat op het ogenblik wanneer één van Linguini’s recepten (aangegeven door Remy natuurlijk) de bijzondere aandacht krijgt van Solene Leclaire, nog iemand die haar mening schrijft over restaurants. Maar deze bazige chef ruikt stilaan onraad en realiseert zich dat Linguini niet zelf kan wat hij eigenlijk doet. Hij moet dit enkel maar kunnen bewijzen. En snel zelfs want onlangs werd het testament van Gusteau openbaar gemaakt en bleek dat het restaurant in handen zou kunnen komen van zijn enige erfgenaam. En het is uitgerekend Linguini die hier aanspraak kan op maken…

Het is gebruikelijk dat we na het zien van een nieuwe Pixar-film luidop de loftrompet blazen en het is met “Ratatouille” natuurlijk weer niet anders. Niets is onmogelijk voor de getalenteerde specialisten bij Pixar en dat blijkt ook nu weer met deze “Ratatouille”. Een rat die (aanvankelijk) niet kan spreken toch laten communiceren met een mens enkel door de gepaste expressie op zijn rattenkop te toveren/tekenen/etaleren, je moet het maar doen. En daar blijft het natuurlijk niet blij, het scenario staat ook nu weer bol van de ingenieuze vondsten en daar is de scène waarin het legertje ratten massaal aan de slag gaat om bijstand te geven aan hun vriend in nood in de keuken, het beste voorbeeld van. En meteen ook het absolute hoogtepunt van de film.

En bij zoveel (animatie-)pracht en (animatie-)praal kan je natuurlijk niet genoeg weten over de productie en wij voelen ons goed geplaatst om één en ander bij jou onder de aandacht te brengen. Zo baseerden de makers van “Ratatouille” zich voor de film op maar liefst 4.500 zelfgenomen foto’s van Parijs die als referentie(s) worden gebruikt bij het ontwerpen van de film en zijn achtergronden, is de naam van het personage Skinner niet zomaar gekozen want die verwijst naar de gedragspsycholoog B.F. Skinner die gekend is voor zijn experimenten met ratten (!) en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Het bevestigt gewoon onze stelling van de kwaliteit en creativiteit van de ‘guys at Pixar’.

De extra’s zijn nogal beperkt. Er is één verwijderde scène ('Chez Gusteau') die gevolgd wordt door wat uitleg van regisseur Brad Bird (“The Incredibles”) waarom die specifieke scène de film niet gehaald heeft. In 'Your Friend the Rat' komen Remy en zijn rattenvriend aan het woord om zo’n beetje de rattengeschiedenis te gaan schetsen. Vreemd genoeg wordt hun commentaar bij het filmpje niet vertaald, in tegenstelling tot andere begrippen in dit stukje die qua vertaling nochtans voor de hand liggen. En dan is er nog het ‘achter de schermen feature’ waarin regisseur Brad Bird en chef-kok Thomas Keller aan het woord komen. Er zouden wat gelijkenissen zijn tussen een kok en een filmregisseur en dit extra moet duidelijk maken welke. Hier onthouden we vooral de interessante stelling van Bird dat je creativiteit niet kunt forceren maar dat je wel in staat bent om de omgeving waarin je creatief wordt te gaan opzetten. En tenslotte is er nog de kortfilm “Lifted”, best wel een leuk (extra) filmpje natuurlijk, maar wij zagen die al in de bioscoop.