Zot van A.

Matig
Zot van A.
2010
20/10/2010
langspeelfilm
120 minuten
komedie

verdeler

K.F.D. K.F.D.

acteur/actrice (15)

Kevin Janssens Kevin Janssens →  Paul Boulat
Veerle Baetens Veerle Baetens →  Anna Reynders
Koen De Graeve Koen De Graeve →  Bruno
Barbara Sarafian Barbara Sarafian →  Lydia Leekens
Matteo Simoni Matteo Simoni
Mathias Sercu →  Arno Leekens
Jan Van Looveren →  Alain Gevaert
Joke Devynck →  Annette
Mathijs Scheepers →  Frederik Vandeweghe
Michel Van Dousselaere →  Jan Collier
Kurt Rogiers →  Yoeri
Herwig Ilegems
Lotte Heijtenis
Mike Verdrengh
Peter Bulckaen

regisseur (1)

Zot van A.

Allez vooruit, Vlaanderen heeft nu ook zijn “Love Actually”. Net als Nederland. Precies zoals Nederland zelfs, daar Jan Verheyen weinig moeite deed om met een origineel scenario voor de dag te komen en dan maar een welhaast scène voor scène-remake klaarstoomde van het uit 2007 stammende en door Kim van Kooten geschreven “Alles Is Liefde”. Niet de eerste keer dat Verheyen uit de Hollandse backcatalogus plukt (zie ook – of niet – “Team Spirit” en “Buitenspel”), maar hopelijk wel de laatste. Dit is immers een stap terug voor Verheyen, nadat hij zowel met “Los” en “Dossier K.” bewees dat hij echt wel een eigen stem kan vinden.

“Zot Van A.” is een romcommobile die in zo goed als niets verschilt van eender welke andere uit het genre. Het leven van een stoet met elkaar verbonden personages (geliefden, ex-minnaars, familieleden, vrienden etc.) raakt in elkaar verstrengeld en tegen het eind heeft iedereen de problemen aan de kant geschoven om vol goede moed en veelal met herwonnen levensvreugd zwaaiend en juichend de eindgeneriek te omarmen. Min of meer centraal op het spelbord staat Anna Reynders (Veerle Baetens), die recentelijk haar echtgenoot Bruno (Koen De Graeve) verliet nadat die de scheve schaats had gereden met de kleuterjuf van hun zoon. De dood van haar vader (Jappe Claes) brengt haar in contact met de homoseksuele begrafenisondernemer Fred (Mathijs Scheepers) die koudwatervrees krijgt van zijn nakende huwelijk met Alain (Jan Van Looveren). Alain is dan weer de broer van Astrid (Lotte Heytenis), die hopeloos op zoek is naar de prins op het witte paard, maar niet tuk is op de aandacht van toptennisser Paul (Kevin Janssens). En dan zijn er nog Lydia (Barbara Sarafian) en haar echtgenoot Arno (Mathias Sercu) die door een midlifecrisis uit elkaar dreigen te groeien. De dood van Reynders zorgt trouwens voor nog meer onheil: de brave man was immers geëngageerd om net zoals elk jaar de goede brave sint te spelen op de stoomboot uit Spanje die in Antwerpen aanmeert. Door zijn overlijden wordt in allerijl de toevallig toekijkende Jean (Michel Van Dousselaere) in het sintkostuum gehesen, en zijn vrij onorthodoxe interpretatie van de sint zal er voor zorgen dat het voor vele kindertjes een memorabele 6 december wordt…

Zot van A.

Met een grotendeels aantrekkelijke ‘wie is wie’-cast (wie je hier niet terugvindt, kan je trouwens in december in Hilde Van Mieghems “Smoorverliefd” aan het werk zien) en een goed geoliede marketingmachine heeft “Zot Van A.” veel troeven in huis om het doelpubliek (een kruisbestuiving tussen de vtm-kijker en Dag Allemaal-lezer) in volle drommen naar de cinema te lokken. Wat ook gebeurt, getuige het zeer succesvolle openingsweekend.

Wat een zegen is voor de een, is voor de ander echter een vloek. Deze sceptische Filmfreakduivel bijvoorbeeld kreeg het gaandeweg op zijn heupen van deze weinig tot de verbeelding sprekende gemakzuchtige cinema, en verliet eerder cynisch dan uitgelaten het bioszitje. De cast doet ontegensprekelijk zijn best om de kijker mee te krijgen in dit relatiesprookje dat aanvankelijk hier en daar zelfs op de juiste gezapige knoppen drukt, maar ergens halverwege verdrinkt het kalf en is reanimatie geen optie meer.

Zot van A.

Verheyen laat de film veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel te lang duren (zo’n twee eeuwen lijkt het wel), grossiert in een ongeziene BV-geilheid en gaat eens te meer plat op zijn buik voor de commercie door de logo’s van de sponsors even veelvuldig in beeld te brengen als de koppen van zijn cast. ’t Lijkt detailkritiek, maar een bron van ergernis blijft een bron van ergernis.
Jammer is vooral dat er niet eens een poging wordt ondernomen om met sommige verhaallijnen iets contructiefs of origineels te doen, en dat alle mogelijke clichés met de mokerhamer in beeld worden geslingerd. Waardoor (en dat is dubbel jammer) zelfs goede vertolkingen mee de dieperik dreigen in te gaan. Ook de subplot rond de tv-perikelen van de sint zijn flets en onhandig: het lijkt wel alsof Verheyen deze scenariokronkel enkel maar gebruikt om er zoveel mogelijk goedkope grappen en bekende koppen in te proppen. Waar hij met vlag en wimpel in slaagt, maar echt veel filmisch vertier valt er niet te halen. Tenminste toch niet voor sceptische duivels.

Jammer dat Verheyen de massa de zalen in moet krijgen met deze krakkemikkige prefabprent. Misschien hoog tijd dat hij toch nog eens de nichemarkten opzoekt om 'Een nacht van de Wansmaak' te organiseren of de bobo’s van VMMa te hypnotiseren zodat ze hun handtekening zetten onder op zijn minst drie nieuwe seizoenen van 'Filmnight Special' of 'Cult Night', waar de spittante intro’s van Verheyen alleen al genoeg waren om knusjes in de sofa te glijden. Dat waren nog eens tijden!

Alex De Rouck


Synopsis

In Zot van A. komen verschillende personages elkaar tegen. Soms zijn hun verhalen nauw met elkaar verweven, soms schuren ze lichtjes langs elkaar heen. Maar iedereen krijgt vroeg of laat te maken met de held van dit verhaal, SINT-JAN. Als een ware sanctus ex machina zorgt hij ervoor dat ze allemaal weer wat zotter worden van elkaar. Zot van A. is dan ook een film over vaders, dochters, moeders, zonen, mannen, vrouwen en liefde. Want liefde is overal. En we willen het allemaal. Maar liefde is als Sinterklaas. Je moet erin geloven, anders wordt het niks.