Twee jaar duurde het vooraleer “You’re Next” na zijn première in 2011 op diverse festivals voor algemene distributie werd opgepikt. In een humbug- bui zou je kunnen denken dat de prent niet veel voorstelt als het zo lang duurde, of je kan het positief bekijken en besluiten dat er toch kwaliteit moet te rapen zijn als de film een reguliere cinemakans krijgt – voor zover reguliere cinemakansen synoniem staan voor kwaliteit. De waarheid ligt ergens in het midden: “You’re Next” is niet uitgebalanceerd genoeg om echt te beklijven, al is er tegelijkertijd genoeg potentieel om als aanvaardbaar horrortussendoortje dienst te doen.

In de eerste scène worden de horrormessen al meteen geslepen. Een koppel bedrijft de liefde: de man gaat daarna onder de douche, het meisje slentert wat rond. Uiteraard in een huis met grote ramen en zonder gordijnen of rolluiken, zodat het someone’s watching me-cliché rustig naar elf kan worden gedraaid. Wanneer de man uit de douche komt, vindt hij zijn lief dood op de vloer en staat er met haar bloed “you’re next” op de spiegel geschreven. En ja hoor, ook hij legt het loodje.

Waarna we kennismaken met ma en pa Davison. Zij zijn op weg naar hun nieuwe huis (de vermoorde man blijkt hun naaste buur te zijn) waar ze eerstdaags hun kinderen en hun respectievelijke liefjes verwachten voor een familiereünie. Bij aankomst blijkt de deur van hun nieuwe woonst los te staan, maar op het eerste zicht lijkt niets gestolen. Wat blijkt te kloppen, al verbergen er zich wel een paar louche en sadistische sujetten die weinig goeds in de zin hebben.

De dag daarna arriveren de Davison-kinderen. De eerste die arriveert is zoon Crispian die zijn Australische vriendin Erin heeft meegebracht. Tijdens het diner blijkt dat niet alles peis en vree is in het gezin: vooral de broers kibbelen en bekvechten dat het een lieve lust is, en de verwijten vliegen heen en weer. Niet voor lang echter: Tariq, het lief van de jongste dochter Aimee, wordt plots van uit de tuin door een alweer niet afgeschermd raam neergeschoten en krijgt een pijl in het hoofd. Het begin van een bloederige nachtmerrie waarin nog heel wat slachtoffers dreigen te vallen. De drie in dierenmaskers getooide sadisten die zich zowel in de tuin als in het huis ophouden lijken immers niet van plan om iemand de slachtpartij te laten overleven.

“You’re Next” is het geesteskind van scenarist Simon Barrett en regisseur Adam Wingard. Beide zijn al een tijd actief in het underground horrorgenre, en werkten onder meer samen aan de “V/H/S”-anthologiefilms en leverden ook een segment voor het zesentwintig delen tellende “The ABC’s Of Death”. Ze zijn meestal ook betrokken bij de productie, montage, muziek, camerawerk en geluid (bezige bijen zowaar) en putten vaak uit dezelfde schare acteurs. Ambachtelijk filmmaken dat stilaan zijn vruchten begint af te werken, al was een extra rondje schaafwerk welkom geweest. Zo lijken Wingard en Barrett niet meteen te weten welke richting ze met “You’re Next” willen inslaan: het begint als een home invasion thriller, volgt vervolgens de wegwijzers richting old school slasher en eindigt als een gore komedie waarin een hoofdrol is weggelegd voor een sapcentrifuge.

Het verhaal (dat even knipoogt naar Mario Bava’s beruchte “Bay Of Blood” dat in 1971 voor nogal wat controverse zorgde) is te rudimentair om echt te verrassen. Genrefreaks zullen vast wel te spreken zijn over de vele machete-, hamer- en kruisboogscènes, helaas duurt het te lang eer de vlam echt in de pan slaat. Het feit dat de personages op zijn zachtst gezegd irritant zijn uitgetekend is daar eveneens schuldig aan. Enkel de Australische Sharni Vinson weet als koekje van eigen deeg gevende survival chick de gemoederen te verhitten. Extra fijn voor de horrorfiel zijn een paar opvallende bijrollen: Barbara “Re-Animator” Crampton mag opdraven als moeder, genrebelofte Ti West (“The House Of The Devil”) krijgt als eerste een pijl in het hoofd en eeuwige belofte Larry Fessenden (“Wendigo”) heeft de eer in de proloog het loodje te leggen.

Slotsom: “You’re Next” heeft genoeg goodies in de thrillertas om de negentig minuten zonder al teveel gemor uit te zitten, maar een beetje meer verrassing kon geen kwaad. Al zijn we hier bij Filmfreak als fan van buiten de lijntjes kleurende cinema altijd wel te vinden voor ouderwetse gore in deze soms dolgedraaide CGI-tijden.