Matthew (Josh Hollywood Homicide Hartnett) gaat trouwen. Of hij eerst de job had in het grote bedrijf en hierna de zus van de grote baas als extraatje kreeg opgedrongen of het zich in de andere volgorde voordeed is niet duidelijk. Maar nu is er eerst een volgend verplicht nummer : een reisje richting China. Niet echt spek voor Matthew's bek maar er is geen ontkomen aan. Twee Aziaten zijn uitgenodigd in het Bellucci restaurant voor een gesprek om de laatste plooien glad te strijken en een spreekwoordelijk 'huwelijk' tussen de twee bedrijven mogelijk te maken. Als het goed zit dan zal Matthew binnen enkele uren op het vliegtuig stappen richting China. Maar het zit niet goed. Want wanneer Matthew zich even afzondert van de dis richting telefoonruimte blijkt die bezet te zijn. Max vangt wat flarden op van een telefoongesprek, de vrouwenstem meent hij te herkennen, net als even later de blonde dame die hij in een flits het restaurant ziet verlaten. Het is hoogstwaarschijnlijk Lisa, de vrouw van zijn leven. Alleen heeft een aantal gebeurtenissen uit het verleden ervoor gezorgd dat het contact werd verbroken tussen hen beiden en is Matthew twee jaar later een ander leven begonnen. De keuze tussen een gedwongen reis naar China op een missie die hem toch niet ligt en het weerzien met Lisa is gauw gemaakt voor Max. Ondanks de op aanraden van zijn toekomstige levenspartner ingenomen pilletjes om de slaap te kunnen vatten op het vliegtuig, veinst hij enkel naar de luchthaven te vertrekken maar gaat hij op onderzoek uit.

Zet je na de openingsscène van Wicker Park maar eens goed schrap want wat zich hierna tot de eindgeneriek afspeelt is iets waar je best een frisse (film)kop voor hebt. Een eerste flashback is natuurlijk nodig om meer te weten te komen over de voorgeschiedenis van Max en Lisa maar hierna wordt het allemaal flink mistig en heel wazig. Het wordt een kluwen van plotlijnen, opmerkelijke toevalligheden en een aantal scenario-valkuilen die een uitdaging zal zijn voor de categorie van cinefielen die er prat op gaat alles te kunnen/willen snappen als het op filmscenario's aankomt. Hoe dichter je bij het einde komt hoe meer stukjes van de puzzel je hebt vergaard. Maar dat die voor jou het filmplaatje helemaal af zullen maken is onwaarschijnlijk.

De poster met Diane Kruger (National treasure) in een opwindende pose op de poster lijkt van ver wel een mogelijke affiche voor een Basic instinct sequel alhoewel het in Wicker Park niet zo 'hot and steamy' aan toegaat als die foto doet vermoeden. Wicker Park deed ons eerder denken aan Single White Female en de basis van het scenario bleek enkel in het verleden stevig genoeg voor het sterk(er) origineel L'appartement van Gilles Mimouni. Maar bij deze remake lijkt het wel alsof een flinke wind alle bladzijden van het scenario heeft door elkaar geblazen en bij gebrek aan een nummering ervan alles in willekeurige volgorde op een stapeltje werd gelegd waarna de respectievelijke film-scènes in deze orde werden gedraaid en gemonteerd. Wij hebben problemen met een scenario-verloop dat zo vlak is als een biljartlaken maar de aanpak van Wicker Park lijkt wel het tegenovergestelde. Regisseur Paul McGuigan zegt van zijn film dat het een love story is die verteld wordt op een bijzonder niet-lineaire manier. In die uitspraak zit gelukkig geen verborgen loftrompet en als omschrijving van de in Montreal en Chicago opgenomen Wicker Park hebben we hier niets tegen in te brengen.