Wie Is Dat Meisje? Een beetje overbodige titelvraag eigenlijk, daar zelfs potdove visverkopers op de donderdagse vrijdagmarkt wisten wie de meid in kwestie was naar wie werd gepolst. Madonna dus, die in 1986 wereldwijd acht miljoen exemplaren had verkocht van haar plaat True Blue en daar ook vijf topvijfsingles wist uit te puren.

Madonna was midjarentachtig heter dan heet, geen wonder dat de boekhoudafdeling bij Warner Bros het wel zag zitten om een volledige film rond haar op te bouwen. Madonna probeerde het rond die tijd ook te maken als actrice. Desperately Seeking Susan deed het niet onaardig en kreeg grotendeels fijne recensies, het met toenmalige echtgenoot Sean Penn op poten gezette Shanghai Surprise bleek dan weer een flop van jewelste. Naar de reden van die flop was volgens Madonna niet ver te zoeken: ze oordeelde dat ze een betere komische actrice was dan een dramatische. Ze vond zichzelf passen in het door Andrew Smith en Ken Finkleman geschreven script – dat als initiële titel Slammer had – waarin ze de hoofdrol kon vertolken van een rebelse Marilyn Monroe-lookalike die na haar vrijlating uit de gevangenis samen met de ietwat sullige verloofde van een miljonairsdochter uit de handen moet zien te blijven van op de loer liggende criminelen die willen vermijden dat ze hen aan de galg praat.

Een script waarin ook ruimte was voor een poema en voor een brildragende Griffin Dunne. Waardoor het niet zo moeilijk is om een link te leggen naar Bringing Up Baby en bij uitbreiding naar eender welke screwballkomedie van de dag voor eergisteren. Een project dat Madonna zo graag wou doen dat ze er zelfs Blake Edwards’ Blind Date liet voor schieten. Warner ging na enig getwijfel akkoord, want zo maar neen zeggen tegen een van de grootste (muziek)sterren van het moment … dat wilden ze precies toch niet op hun geweten hebben. Niet dat Madonna geen bijkomende eisen had. Zo kwam haar aanwezigheid samen met die van regisseur James Foley, vriend des huizes die getuige was geweest op haar trouw met Penn, al twee videoclips van haar had geregisseerd en met Penn had samengewerkt voor het stugge misdaaddrama At Close Range.

Het komische genre was echter niet meteen Foleys forte, en dat is er ook aan te zien. Who’s That Girl is een overgeregisseerde zelfverklaarde lachknaller die grossiert in vernietigende humor en weinig tot geen ruimte laat voor subtielere humor. En Madonna mag dan wel komisch acteertalent bezitten, ook zij doet iets te nadrukkelijk haar best om grappig te zijn. Met als gevolg dat de sloophamer te veel ruimte krijgt en het diamantenhakkertje bijna niet aan bod komt.

Het resultaat is een prent die zo pertinent onnozel is dat je er af en toe wel zal moeten om lachen, maar die voor het grotendeel toch een slag in het ijle is. Al helpt het wat als je bereid bent om mee te rollen met de nadrukkelijke screwballelementen die het schrijversduo bewust in het script heeft gestoken.

Ironisch genoeg zal Madonna achteraf meer verdiend hebben aan de soundtrack en de Who’s That Girl-tournee, haar eerste concertreeks die haar ook naar Japan en Europa bracht – zij het niet naar België – dan Warner Bros aan de film. Die werd immers een commerciële flop en ook de filmpers sloeg hem vilein in de ban. Niet dat dit er Madonna van weerhield om een kruis te trekken over haar acteercarrière. De aanhoudster won zelfs een beetje: in de jaren negentig wist ze met (bij)rollen in onder meer Dick Tracy, A League of Their Own, Evita en de ‘wat Sharon Stone kan, kan ik ook’-blotelijventhriller Body of Evidence te bewijzen dat ze echt wel stamina en doorzettingsvermogen had om een plooi in de Hollywoodkronieken gevuld te krijgen.