Dino De Laurentiis was duidelijk niet van plan om na King Kong op zijn monsterlauweren te gaan rusten. Nog steeds overvloedig knipogend naar Jaws – al is het in dit geval eerder naar Moby Dick – en inpikkend op het al bij al relatief grote succes van zijn gorillaprent, kwam hij op de proppen met The White Buffalo.

Een monsterwestern als het ware waarin Charles Bronson – als een bejaarde Wild Bill Hickok in wat Bronsons laatste western bleek te zijn – en Will Sampson – als Crazy Horse – jacht maken op een mythische witte bizon. Bronson omdat hij herhaaldelijk nachtmerries heeft waarin het beest het op hem heeft gemunt, Sampson omdat hij de dood van zijn vrouw en dochter die beide door de bizon werden vertrappeld, wil wreken. Sampsons reden is perfect begrijpelijk, die van Bronson is dat minder. Het hele concept van metaforische nachtmerries raakt kant noch wal, en zorgt voor een welhaast metafysische omkadering waarmee het moeilijk pijlen maken is. Ook Jack Warden – als Bronsons sidekick – loopt zo goed als volledig verloren in de prent, samen met de keur aan cameo’s van onder andere Kim Novak, Slim Pickens en Robert Carradine.

De echte reden waarom J. Lee Thompsons The White Buffalo nooit uit de startblokken geraakt is de warrige scenariostructuur. Scenarist Richard Sale bewerkte zijn eigen roman uit 1975, maar krijgt de focus niet strak. Hele delen van het script hebben niet eens iets met de bizon te maken en tonen vooral hoe Wild Bill met knallende pistolen en geweren afrekent met tal van vijanden. En dat steeds bedolven onder een mantel van weemoed die vooral op de lachspieren werkt.

Toegegeven, de effecten van de witte bizon – mee ontworpen door Carlo Rambaldi – hebben ook de neiging om dijenkletsend onthaald te worden. Even angstaanjagend als een geit, was het verdict ten tijde van de release. Dat mag dan wel zo zijn, de volledige animatronische op ware grootte gebouwde bizon heeft in elk geval meer te bieden dan de rest van de prent. En hij komt zelfs al vlak na de aftiteling in vol ornaat in beeld. Uiteindelijk is hij slechts in drie scènes te zien, wat dan weer veel te weinig is om van The White Buffalo een lekkere portie camp te maken die voldoet aan de op de affiche opgeroepen verwachtingen. Nu is er aan het originele posterartwork en bijhorende slogan Charging …. Roaring … Breathing Fire and Hell … The White Earthquake is Here eigenlijk meer plezier te beleven dan aan de eigenlijke film zelf.