Dat het leven broos is … een geheim is het niet. Tegenslag, rampspoed en de dood liggen elke dag op vinkenslag. En deze We Live in Time maakt dat op de loer liggen heel tastbaar. In een verhaal dat zich over tien jaar afspeelt zien we een koppel verliefd worden, een relatie beginnen, een kind krijgen vooraleer kanker de kop opsteekt.

De makers brengen die tien jaar niet-lineair in beeld. Een bewuste keuze, daar je door vreugde en verdriet af te wisselen een aparte narratieve boog creëert, en niet alle miserie tot op het eind hoeft te bewaren. Of hoe een ogenschijnlijk eenvoudige tearjerker op die manier toch wat meer filmisch weefsel krijgt.

Regisseur John Crowley en scenarist Nick Payne wikken en wegen – onder het goedkeurend oog van een als coproducent van de partij zijnde Benedict Cumberbatch – netjes wanneer ze zich op welke tijdsperiode focussen zonder dat de welwillende kijker het tijdsspoornoorden verliest. Kledij en haarsnits zijn daarbij goede gidsen.

Verhaaltechnisch brengt deze film niets dat je nog niet eerder zag. En zelfs niet-lineair vertellen is inmiddels een beproefd concept: zie recentelijk bijvoorbeeld ook Robert Zemeckis’ Here en Nora Fingscheidts The Outrun, min of meer gelijktijdig in de zalen te zien met dit tranendal. Van die drie titels is We Live in Time de minst ambitieuze en minst uitdagende, maar ironisch genoeg wel de meest publieksvriendelijke. Omdat het verhaal alle gimmicks links laat liggen, en omdat alles wat Almut en Tobias meemaken herkenbaar en niet ver van het bed is.

Om het publiek mee te krijgen in dit realistische horrorverhaal koos Crowley voor twee acteurs die zich heel doorleefd in de materie vastbijten. Zowel Florence Pugh als Andrew Garfield kwijten zich uitstekend van hun taak. Als je in de personages gelooft komt dit eerder door de invulling op het scherm dan door de weergave op het blad. Voor Garfield is dit ongetwijfeld een blij weerzien met Crowley, met wie hij in 2007 al samenwerkte voor Boy A, wat meteen Garfields eerste langspeler was. 

Laat je meetronen met dit triestig verhaal, ga de confrontatie aan met de relativiteit van het leven en pleng een paar tranen. Of hou de ogen droog. Alles mag, niets moet. Je krijgt sowieso een cinematografisch meer uitdagende variant te zien van de tranentrekkerklassieker Love Story uit 1970. Zij het ditmaal met you’re say means love never to sorry having als tagline. 

Twee extra’s op de schijf. Een lange en een korte. Wie veel wil weten over de totstandkoming van de film doet er goed aan de film te bekijken/beluiseren met het audiocommentaar van regisseur en scenarist. Wie minder tijd wil spenderen aan de après-film vindt interessante achtergrondinfo in een tien minuten durende featurette.