Op de kop af zestien jaar na het laatste (korte) klei-avontuur van Wallace en Gromit ziet deze Vengeance Most Fowl, de tweede langspeler van het onsterfelijke animatieduo het levenslicht. Wie terugrekent naar de eerste langspeler The Curse of the Were-Rabbit komt zelfs op een tijdsspanne van negentien jaar uit. Geduld, het is iets wat de fans van Wallace en Gromit maar beter in huis hebben.

Het goede nieuws is dat het geduld werd beloond. Vengeance Most Fowl is net als de vorige W&G’s immers fijn entertainment dat zijn ziel niet aan de duivel heeft verkocht. Of misschien zelfs een stuk van die ziel heeft teruggevonden. Het is immers geen publiek geheim dat Nick Park – de geestelijke vader van W&G – niet zo tevreden was over de manier waarop Were-Rabbit destijds tot stand kwam: teveel bemoeienissen van coproducent Dreamworks Animation die dreigden om de Britse ziel uit het geheel te zuigen en Parks creatieve vrijheid te ondermijnen. Maar kijk, van Netflix kreeg Park precies wel een distributienest waarin hij zijn eieren naar eigen welbehagen kon uitbroeden. En daar mag een dikke oef bij, daar Aardmans vorige samenwerking met Netflix een jaar eerder een windei had gelegd met een teleurstellende sequel op Chicken Run.

Dit alles om te duiden dat Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl iedereen die de vorige avonturen van de gekke uitvinder Wallace en zijn pientere hond Gromit aan het hart wist te drukken ook nu een gezonde kloppetieklop zal voelen. Met Wallace die de moderne technologie probeert te omarmen met een AI-tuinkabouter, wat niet naar de zin is van doe-het-zelver Gromit. Edoch, alle vormen van onenigheid worden al snel onder de mat geveegd daar pinguïn Feathers McGraw – hun nemesis uit The Wrong Trousers uit 1993 – opnieuw opduikt met een boud plan om alsnog de blauwe diamant te stelen, de edelsteen waar hij destijds zijn zinnen had op gezet. En ja, beide plotlijnen haken netjes in elkaar en eindigen in een in al zijn zotheid netjes vormgegeven overzichtelijke actiefinale met Mission: Impossible-allures.

Een schone en geestige animatieworp dus, en eentje die je welhaast hypnotiseert om ook de vorige vijf Wallace en Gromits nog eens – al dan niet in een marathonsessie – aan het geestesoog te laten passeren. Doen, zou Gromit zeggen. Mocht hij kunnen spreken. Al volstaat een blik op zijn expressieve ogen uiteraard ook om tegen de vlakte te gaan. De snoezewoef.