Op dit scherm van het wereldwijde web ga je niet al teveel enthousiaste zinsneden lezen over “Trolls”, de 33e langspeelworp van Dreamworks Animation. Een scherm dat in schril contrast staat met het geluidsnormenoverschrijdend decibelgehalte dat overheerst in de zalen waar de film door gretige kinderharten en –zielen wordt omarmd. Ja, kinderen zijn duidelijk wild van de film, laat het over aan bromberige filmrecensenten om de sfeer wat te temperen. Sorry, daarvoor.

De trolls kan je eigenlijk nog het best omschrijven als ontblauwde smurfen met gekleurde, wilde haardossen. Ze werden bedacht door de Deense houtsnijartiest Thomas Dam en waren in de jaren zestig heel populair speelgoed in Amerika. Tussen de jaren zeventig en negentig kenden ze een paar renaissances, wat meteen verklaart waarom de huidige generatie dertigers en veertigers de poppetjes ook kent, daar de Sint ze destijds in ons toen nog door telefooncellen gesierde vlakke land in grote getale uit de pietenzak liet rollen.

Dreamworks Animation kocht in 2010 de rechten op de poppetjes, en zag er het potentieel in voor een lange animatiefilm. En voor een nieuwe merchandisinglijn, daar alle rechten nu bij hen liggen. Zeker met de eindejaarsfeesten in het verschiet een gouden opportuniteit om Minionwinkelrekruimte te veroveren. Als regisseur koos Dreamworks Mike Mitchell uit, die al een tijdje voor de studio actief is en onder meer meewerkte aan het “Shrek”-universum.

Op papier is “Trolls” een project dat niet kan mislukken. Kinderen kunnen zich gemakkelijk vereenzelvigen met de kleine wezens, de merchandisingmogelijkheden zijn immens en de marketingmachine draait op volle toeren. Aangezwengeld door de wereldhit “Can’t Stop The Feeling” van Justin Timberlake die al ettelijke maanden wordt grijsgedraaid en in heel wat landen bovenaan de hitparade belandde. Timberlake neemt ook een stem voor zijn rekening in de film. Al zal je die hier ten lande enkel maar in de eindgeneriek horen, daar “Trolls” bij ons enkel in nagesynchroniseerde versie loopt. En dat is jammer: de vervlaamste versies van de liedjes bijvoorbeeld zorgen toch voor een kwaliteitsdomper.

De trollen zijn een vredelievend volkje, en hun vijanden zijn niet Gargamel en Azrael, maar de Bergens, afzichtelijke reuzen die nooit gelukkig zijn. Dit in tegenstelling tot de trollen die altijd gelukkig zijn en elkaar om de haverklap een knuffel geven. De Bergens zijn ervan overtuigd dat ze enkel maar gelukkig kunnen worden door het eten van trollen. Waarop ze besluiten de kleine haardossen gevangen te nemen en ze elk jaar op Trolwendedag te verorberen, al dan niet gemarineerd of gepocheerd. Dankzij de moed van koning Peppy weten de trollen echter te ontsnappen en zich te verbergen in een vallei waar de Bergens hen niet kunnen vinden. Tot wanneer de luidruchtige spring-in-het veld Poppy (Anna Kendrick/Laura Tesoro) besluit om een megafeest te geven. Het geluid en de lichtshow daarvan worden opgemerkt door de voormalige kok van de Bergens. En die ziet meteen haar kans schoon om een paar trollen te ontvoeren en terug een wit voetje te halen bij de Bergens die haar hadden verbannen na het verdwijnen van de trollen. Aan Poppy de taak om haar fout goed te maken en haar ontvoerde vrienden/vriendinnen terug te vinden. Dat doet ze samen met Branch/Knoest (Timberlake/Jonas Vermeulen), een in solidariteit levende brompottrol die haar eerder al had gewaarschuwd dat luidruchtige feestelijkheden een gevaar inhielden.

Plotmatig werden weinig/geen risico’s genomen. De verhaallijn zou je immers zo naar “De Smurfen” of eender welk sprookje kunnen transporteren. Het enige dat Dreamworks te doen stond was genoeg capabele gagschrijvers in te huren en ervoor te zorgen dat alles vlot vooruit ging. Voor dat laatste rekenen ze vooral op de soundtrack: “Trolls” is bij vlagen een halve musical waarin hit- en popklassiekers als “The Sound Of Music”, ‘I’m Coming Out”, “True Colors” en “September” een update krijgen. Dreamworks zet wel meer in op muziekintermezzi (zie ook de “Shrek”-franchise), maar hier komt het om de een of andere reden gemakzuchtig over, zeker omdat het de plot eerder parkeert dan laat bewegen. Blijven over: geinige karakters, leuke vondsten, mooie viltanimatie en grappige one-liners om het ijs bij de bromberen te ontdooien. Dat lukt maar voor de helft, daar geen enkele grap of trol uiteindelijk sterk genoeg blijkt om het voorspelbare scenario te counteren. Zeker niet omdat de moraal van het verhaal zijnde “het echte geluk zit gewoon in jezelf” er tijdens de climax met een mokerhamer wordt ingeslagen. Wat van “Trolls” een wel heel op veilig spelend Dreamworks-product maakt. Maar zoals gezegd zal de doelgroep hier geenszins om malen. Uit dat oogpunt bekeken kan Dreamworks zeker van een geslaagde (commerciële) missie spreken.