250.000 dollar, vermenigvuldigd met vier. Een mooi rond getal van 1 miljoen dollar. Zoveel heeft het schurkentriumviraat in dit filmpje reeds overgehouden aan vier geslaagde kindontvoeringen. Je zou denken dat dit ruimschoots volstaat om te gaan rentenieren op een kokosnoteneiland, maar neen... Er komt nog een vijfde poging. Moet kunnen. Opperontvoerder van dienst Joe Hickey (Kevin Bacon, die intussen weet hoe hij zelfs met zijn ogen dicht de do's and dont's van een middenmootpsychopaat kan beaccentureren) heeft een plan ontwikkeld waardoor een ontvoering maximum 24 uur mag en kan duren. Drijfveer hierbij is de angst van de ouders die ervoor zorgt dat het losgeld probleemloos binnen die tijdsspanne is geïncasseerd, dat het kind levend vrijkomt en dat er achteraf nooit repercussies komen. Zoals zijn partner in crime Cheryl (Courtney Love, ex-miss Kurt Cobain) het op een bepaald moment omschrijft mets "als we achteraf de politie bespeuren, komen we je kind alsnog vermoorden." Een bewering die echter weinig steek houdt in een scenario dat met plotgaten gooit als waren het pannenkoeken op een kinderfeestje.

Maar goed, nieuwe slachtoffers van dienst zijn 'the perfect movie couple' Karen & Will Jennings. Zij (Charlize Theron) is een gevierd binnenhuisarchitecte, hij (Stuart Townsend, die oorspronkelijk Aragorn zou vertolken in de Lord of the Rings-trilogie, maar reeds na vier draaidagen aan de kant werd geschoven wegens 'creatieve verschillen') een nog gevierder arts die op de avond van de ontvoering zijn nieuwste medicijn op een congres voorstelt. Bedoeling is dat Cheryl Will in bedwang houdt in zijn hotelkamer, terwijl Joe en zijn neef Marvin (Pruitt Taylor Vince) Jennings Junior, Abby, ontvoeren uit het ouderlijk huis. Een plan dat lijkt te slagen, maar de niet zo argeloze biosbezoeker weet natuurlijk wel beter: dit is immers een standaard-Hollywood-filmpje, en Charlize Theron is expressief overtuigend genoeg in haar rol van getergde moeder met haar op de tanden en ballen aan het lijf, waardoor het van bij de startblokken al duidelijk is dat zij niet zomaar braaf aan de zijlijn gaat zitten afwachten...

Eén van de problemen bij Trapped is dat het uitgangspunt van ouders die boven hun kunnen uitstijgen om hun kroost te redden niet meer origineel te noemen is. Recent bedienden Don't Say a Word en Panic Room zich reeds al van een gelijkaardige gimmick. Om te scoren had deze film dus ofwel stijl of een strakke spanningsboog nodig (of allebei), maar niets van dit alles is voldoende aanwezig om de platgetreden paden van dit thrillerdomein serieus om te ploegen. Is de film dan een complete verspilling van tijd en geld? Bwa, hangt van de stemming waarin je verkeert en de wil die je hebt om de verhaalkronkels te aanvaarden of au sérieux te nemen. Bovendien is het altijd wel ergens leuk om in een halfslachtige thriller de clichés te ontdekken en/of te voorspellen. Niet dat we hier geen hulp krijgen, want zoals wel vaker het geval krijgen we in het eerste kwartier al heel wat elementen te zien die later tijdens de film voluit worden gebruikt. Mede daardoor heb je steevast de indruk naar een film te kijken waarin alles uiteindelijk te geforceerd overkomt (het 'plotselinge' alibi van de ontvoerders, bv.). Bovendien is het tempo bij momenten ook veel te traag: blijkbaar was iemand het adrenalinevoorschrift vergeten naar de scenario-apotheek te brengen. Het vuurpeloton voor de schuldige, en voor iedereen die het ook maar aandurft om (oh heiligschennis) deze dertiende uit het dozijn Hitchcockiaans te noemen.

Mandokiaans kan dan weer wel. De regisseur was eerst actief in zijn geboorteland Mexico, maar is na zijn visitekaartje in de States (Gaby, A True Story) een beetje op zoek naar een eigen stem. Potentieel vertoonde hij wel met de tranentrekkers When a Man Loves a Woman en Message In a Bottle, maar blijkbaar heeft hij het wat minder makkelijk met komedies (Born Yesterday - uit het tijdperk toen Don Johnson nog in films werd gecast) en thrillers (zijn vorige was het Jennifer Lopez-dingetje Angel Eyes).