In 1982 genadeloos geflopt aan de kassa’s, maar mettertijd uitgegroeid tot een heuse culthit op video en inmiddels algemeen aanvaard als een van de beste sf-thrillers uit de jaren tachtig: John Carpenters The Thing. Op zich natuurlijk ook maar een update van de door Howard Hawks gesuperviseerde paranoiaklassieker The Thing (from Another World) uit 1951, dus filmpuristen hadden in de zomer van ’82 redenen om op hun achterste poten te staan. Voor zover ze daar tijd voor hadden, want iedereen liet zich toen uiteraard vertederen door de veel lievere ruimtebezoeker E.T.

Monsterfilmfans die Carpenters versie adoreren zijn waarschijnlijk niet echt opgezet met deze nieuwe versie, maar eerlijk is eerlijk: de door Matthijs Van Heijningen Jr. geregisseerde 'premake' behandelt Carpenters prent met eerbied en respect en is niet zomaar een halfslachtige reboot. Als prequel mag de prent er zeker zijn: Van Heijningen Jr. laat zien wat er in het Noorse basiskamp op Antarctica gebeurde vooraleer Kurt Russell en co er arriveerden, en finisht precies waar Carpenter begon. Mooi gedaan, en zelfs het oude Universallogo en de score van Ennio Morricone fietsen even voorbij. Ook het titelfont is identiek aan dat van Carpenter.

Antarctica, winter 1982. Noorse wetenschappers ontdekken diep onder het ijs een ruimteschip met daarin de restanten van een buitenaards wezen dat ruw geschat zo’n honderdduizend jaar is. Dr. Sander Halversen (Ulrich Thomsen) schakelt de hulp in van de Amerikaanse paleontologe Kate Lloyd (Mary Elizabeth Winstead) om het wezen te onderzoeken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Eens ontdooid blijkt het ding immers nog te leven en al gauw zorgt het voor moordende paniek op de wetenschappelijke basis waar ook een team Amerikaanse piloten onder leiding van Carter (Joel Edgerton) verblijft. Tijdens een bloedanalyse ontdekt Kate dat de cellen van het buitenaardse wezen zich vermengen met dat van zijn slachtoffers, en dat het wezen in staat is om een perfecte replica van zijn prooi te maken. Zelfs als het originele wezen is omgebracht met vlammenwerpers, kan het zich parasitair nog voortplanten. Algauw weet niemand van het team nog wie te vertrouwen is: zowat iedereen kan immers deel uitmaken van 'het ding' dat maar één euh… ding wil: zich zo vaak mogelijk vermenigvuldigen en op die manier alle leven op aarde vernietigen.

Prequel of niet, The Thing anno 2011 is tegelijkertijd eigenlijk ook een remake die de Carpenterstructuur heel nauwgezet volgt. Zij het met een leuk gevonden twist hier en daar: zo wordt de klassieke bloedproefscène slim geadapteerd als een tandenvullingcheck (kwestie van geen al te letterlijke kopie te zijn). Ook de monstereffecten vallen mee, zelfs al zijn ze niet zo revolutionair of spraakmakend als het make up gegoochel van Rob Bottin destijds (wie ooit de reanimatiescène zag, zal dit graag beamen). Door Alien-performers Tom Woodruff Jr. en Alec Gillis in te huren, overstijgt het niveau toch dat van een doorsnee CGI-lawine. De combinatie computereffecten en mechanische effecten (Woodruff liep in de set rond in het monsterkostuum) zorgt er zowaar voor dat het gros van de gruwelscènes werkt. Van Heijningen Jr. bewijst in zijn debuut dat hij kaas gegeten heeft van spanningsopbouw en dat je niet noodzakelijk het warm water opnieuw moet uitvinden om bij de pinken te zijn. Een geslaagd regiedebuut heet zoiets.

Evenzeer geslaagd: de toevoeging van Mary Elizabeth Winstead als ijspiste-Ripley, die mijlenver verwijderd staat van de meestal domme bimbo’s die het horrorgenre bevolken. Nieuwe deuren opent The Thing 2011 niet (ja, de versie van Carpenter had meer panache en verrassingen), maar als overbodige film laat dit zich zowaar lekker bekijken. Wat van reboot-ondingen als Friday the 13th en A Nightmare on Elm Street dan weer niet kan worden gezegd.