Zit je klaar in de cinema om een – als het meezit – amusante komedie mee te pikken over een levende (en drinkende, vuile praat verkopende en drugs gebruikende) teddybeer, krijg je zowaar een superieure jarentachtig-retrokomedie in de maag gesplitst. Waar bewust op het decennium van de nektapijten mikkende komedies als “Hot Tub Time Machine” en “Take Me Home Tonight” niet in slaagden, lukt Seth MacFarlane wel: elke middertiger en veertiger mee terugnemen naar het decennium van zijn tienerjaren en melancholie koppelen aan grotendeels geslaagde grappen.

MacFarlane is de bedenker van de cultanimatiereeks “Family Guy” die op de Amerikaanse zender Fox elf seizoenen liep. En die ook al grossiert in obsceniteiten van de meer geïnspireerde soort. In ‘Ted’ voert hij de lol-meter meermaals op door te grossieren in scheepsladingen film- en popcultuurreferenties (vaak zelfs in de achtergrond). Kijk maar naar de mooie montage van Steven Spielberg-posters op de slaapkamermuur bij het begin van de film. Die onderliggende laag heeft natuurlijk geen enkele waarde voor het gros van het tienergrut dat popcornvretend en nachodippend op “Ted” afkomt, maar ook zij krijgen hun deel van de popcultuurkoek voorgeschoteld, getuige bijvoorbeeld de finale Taylor Lautner-grap.
MacFarlane schiet met zijn bioscoopdebuut meteen in de roos met een opbrengst van meer dan 200 miljoen dollar in Amerika. Wereldwijd heeft “Ted” inmiddels “The Hangover” ingehaald als meest opbrengende R-rated komedie aller tijden. Een sequel is met andere woorden zo goed als onvermijdelijk. In Amerika betekent die R dat niemand onder de zeventien de film kan zien zonder begeleiding van een volwassene, bij ons is de restrictie er niet en is “Ted” gewoon kinderen toegelaten. Dat het geen goed idee is om een min-twaalfjarige (en dan zijn we nog mild) mee te tronen naar “Ted” moet iedereen hier dus maar voor zichzelf uitmaken.

Onterecht is de buitensporige opbrengst in elk geval niet, want het concept van “Ted” werkt. De feilloze manier waarop de pluchen beer (met mo cap-technologie vertolkt door MacFarlane zelf) tot leven is gewekt in “Roger Rabbit” 2.0-modus zit daar natuurlijk voor veel tussen, maar ook Mark Wahlberg laat zich van zijn beste onderkoelde komische kant zien. Het feit dat “Ted” zich nooit en nergens serieus neemt houdt er eveneens de vaart in. En bedekt zelfs het grootste minpunt met de mantel der vergevingsgezindheid. En dat punt is het scenario, wat op zich niet veel meer is dan een variante op het intussen beproefde romcom-concept, en zich op het einde iets te nadrukkelijk toespitst op een geforceerde (maar toch nog genoeg grappen opleverende) subplot.

Eigenlijk vertelt “Ted” krek hetzelfde verhaal als dat van “The Muppets”, waarin de mannelijke protagonist moet kiezen tussen een leven met zijn pluchen vriend of de vrouw van zijn leven. De man in kwestie is John Bennett (Wahlberg) die als kleine pagadder in 1985 een teddybeer als kerstgeschenk krijgt. Wanneer hij een vallende ster ziet en wenst dat zijn Ted tot leven komt, wordt zijn wens prompt ingewilligd. Ted is meteen nationaal nieuws en blijft trouw aan Johns zijde wanneer die volwassen wordt. In 2012 wonen John en Ted in Boston, en ze zijn nog steeds dikke maatjes. Iets te dik zelfs, vindt Lori (Mila Kunis), met wie John al vier jaar een relatie heeft. Ted duikt steevast op als John in de buurt is, en dat fnuikt toch wel ietwat de gevoelens van Lori voor John, zeker omdat die zich vaak nog steeds heel onvolwassen gedraagt. Waarop John een ultimatum krijgt: Ted moet verhuizen en zelf leren instaan voor zijn inkomen. Vraag is echter of de band tussen John en Ted niet te sterk is om er zomaar een wig tussen te drijven.

Op zich weinig nieuws onder de scenariozon met andere woorden, maar dat stoort ditmaal niet zo erg. MacFarlane blijft immers continu verrassen met onverwachte pointes of verwijzingen. Vooral fans van “Flash Gordon” worden met zachte drang aangeraden om “Ted” met een bezoekje te vereren. Hier en daar gaat het allemaal wel eens uit de bocht (en niet alle grappen halen hun slag thuis), maar dat neemt niet weg dat dit een komedie is die we met graagte aanraden. Wat valt er anders te doen bij een film die zowel dé cameo als dé music cue-knipoog van het jaar huisvest ?