Het DC Extended Universe (DCEU) is niet meer, lang leve het DC Universe (DCU). Of zoiets. Wat dat wil zeggen? Dat ze bij Warner geen zin meer hadden om hun kluwen DC Comics-verfilmingen nog te ontwarren nadat de films commercieel minder valabel bleken en zelfs door het doelpubliek steeds minder werden gesmaakt. James Gunn en Peter Safran kregen de sleutels van het nieuwe huis in handen. Niet dat ze van ver moesten komen om de deur te openen: Safran produceerde vijf van de zestien DCEU-films en James Gunn regisseerde The Suicide Squad in die franchise.

Knipoogoverlappingen tussen beide universums blijven mogelijk, bedoeling is alvast om met een zo proper mogelijke lei te beginnen. Wat meteen betekent dat Henry Cavills dagen als Kal-El/Clark Kent/Superman definitief voorbij zijn. Gunn en Safran castten voor hun Superman acteur David Corenswet en kozen zo meteen voor een reboot van wat toch nog altijd DC’s vlaggenschipsuperheld is. Het meest opvallende aspect: dat deze nieuwe start eigenlijk gewoon de zeventiende DCEU-film lijkt. Er is bitter weinig veranderd – geen jota zelfs – en de ganse superheldenreutemeteut blijft gewoon inwisselbaar. Zozeer zelfs dat je dit – los van het casten van Corenswet – nauwelijks een reboot kan noemen.

Gunn kiest ervoor om het origineverhaal van Superman niet opnieuw te vertellen. De film speelt zich af als Kal-El al zo’n drietal jaar als Clark Kent als reporter bij The Daily Planet aan de slag is, Lois Lane zijn identiteit al kent en Lex Luthor al zijn aartsvijand is. Gunn trekt meerdere kaarten tegelijk, wat leidt naar een film die tussen nogal wat stoelen valt. Het gezellige gekibbel en de lossepolsdialogen die er al waren in Richard Donners trendsettende Superman uit 1978 duiken geregeld op. Goede punten daarvoor. De centrale plot waarin alles draait rond fake news, cynische oorlogsvoering en de macht van demagogen en hightechmiljonairs mag dan wel heel actueel zijn, boeiend escapisme is het nauwelijks te noemen. En dan kiest Gunn er ook nog geregeld voor om voluit voor digitale overkill te gaan met minidimensies en andere effectenrollades die uit het MCU lijken overgeheveld. Het is ook geen echte standalone Superman-film daar de Kryptonoverlever hier geregeld de hulp krijgt van de ongetwijfeld nog in toekomstige films opduikende Mr. Terrific, Green Lantern, Hawkgirl en Metamorpho.

Dus ja, Superman 2025 glijdt nogal wat verschillende richtingen uit. Frappant is dat de film het best werkt op de kalmere momenten of tijdens de momenten waarop voluit de kaart van de humor wordt getrokken: de miniplot rond de relatie tussen Jimmy Olsen en Eve Teschmacher bijvoorbeeld biedt meer vertier dan eender welke knokpartij met buitenaardse creaturen of superschurken. Corenswet is goed gecast, vooral omdat de relatief onbekende acteur enkel zijn best moet doen om te knipogen naar de iconische vertolking van Christopher Reeve. En ook Rachel Brosnahan flirt met de Lois Lanes van weleer.

Dat neemt allemaal niet weg dat Superman een vermoeiend kijkstuk is waarin de beste/betere scènes zich een weg moeten zien te graven door een laag actualiteitsbeton en opzichtige effecten. Geen slecht woord daarentegen over Supermans CGI-hond Krypto, gemodelleerd naar Guns eigen hond. Geef die viervoeter zijn eigen spin-off. Verdekke. Alhoewel, er zijn al meer dan genoeg superheldenfilms. Laat maar zitten. Bovendien is Krypto sowieso kwispelend van de partij in het voor volgend jaar op stapel staande door Craig Gillespie geregisseerde Supergirl, de tweede DCU-titel. Benieuwd of de balans tussen jolly good fun en blablaprut daar beter in evenwicht zal zijn.