Achttien jaar: zo lang is het inmiddels geleden dat we dekking zochten achter de pluchen zetels omdat Jan De Bonts “Twister” als een orkaan langs de bioskassa’s scheerde. Inmiddels is er van De Bont geen spoor meer (de man is intussen zeventig – de tijd staat niet stil), het concept van een tornadorampenfilm blijkt nog steeds levend en schoppend.

Steven Quale (voormalig leerling van James Cameron en regisseur van “Final Destination 5”) viste het op voor een halve found footage-film en zet zwaar in op de spectaculaire effecten – een combinatie van CGI en windmachines. Jammer dat het scenario ook weggeblazen is: verder dan rudimentaire typeringen van karikaturale personages komen Quale en scenarist John Swetnam niet.

“Into The Storm” wordt vanuit verschillende invalshoeken verteld. Vooreerst is er het team van documentairemaker Pete (Matt Walsh uit “Veep”) dat samen met meteorologe Allison (Sarah Wayne Callies uit “The Walking Dead”) de tornado’s volgt in de hoop beelden te kunnen schieten in het oog van de storm. Een plotdraad die nogal wat beauforts deelt met die uit “Twister”. Omdat conflicten schijnbaar nodig zijn om iets met de personages te kunnen doen: Pete is een bullebak die Allison eigenlijk liever kwijt dan rijk is, één van de cameramannen krijgt knikkende knieën na een confrontatie met een tornado en Allison mist haar dochtertje dat ze al een paar maanden niet heeft gezien. Het found footage-aspect vinden we terug bij de broers Donnie en Trey. Twee middelbareschool-studenten die in opdracht van hun vader Gary (Richard Armitage, Thor Oakenshield in de “The Hobbit”-trilogie) met hun camera tijdscapsulebeelden van zichzelf en hun medestudenten moeten opnemen zodat iedereen vijfentwintig jaar later zijn jeugdige ik kan terugzien die zijn toekomstplannen etaleert. Hun vader is eveneens onderdirecteur van hun school en zijn stugge houding naar zijn zonen toe – vooral naar Donnie – zorgt voor de nodige conflicten.

En dan zijn er nog twee “Jackass”-pipo’s die de storm op YouTube willen vastleggen en daarom de stormbestendig uitgeruste tank van Pete volgen. Die verschillende insteken wisselen in het begin af, maar komen uiteindelijk samen. Wanneer de storm toeslaat in het stadje Silverton in Oklahoma is er net een proclamatie aan de gang. Gary slaagt er op het nippertje in om iedereen in veiligheid te brengen, en ontdekt dat Donnie niet aanwezig is. Die is immers met een meisje naar een oude papierfabriek om daar te filmen voor haar eindwerk, en dat net op het moment dat de storm koers zet naar de omgeving van de fabriek. Gary en Trey versieren een lift bij het team van Pete en hopen nog op tijd te zijn om Donnie te redden terwijl de orkaankracht langzaamaan oploopt naar EF5- en EF6-superstormniveau.

De kans dat u een jota geeft om de personages is klein. Karaktervlees hangt er niet aan de botten en de nadruk op moed en zelfopoffering is – hoe lovenswaardig ook – gerecycleerde en voorspelbare meuk. Quale brengt het bovendien oeverloos voorspelbaar: in de eerste scènes zien we hoe Gary en zijn zoon constant met elkaar overhoop liggen, en uiteraard gaat de vader uiteindelijk geen uitdaging uit de weg om zijn zoon te redden van de natuurelementen. Want eigenlijk zien ze elkaar toch zo graag, mevrouw en meneer. Een beetje minder getelefoneerde plotuitwerking kon zeker geen kwaad om alles fris te houden. De acteerprestaties zijn evenmin om naar huis te schrijven: Richard Armitage acteert zelfs als een stijve hark die helemaal achterin een doe-het-zelfmagazijn niet uit de verpakking is geraakt. Of hoe een film laten dragen door een droogstoppelpersonage vertolkt door een acteur in slaapstand geen goed idee is. Wie kickt op een verhaal dat tegen de ribben kleeft, laat deze flets geschreven hap beter voorbij waaien.

Wie tevreden is met een lading winderige effecten zal in “Into The Storm” dan weer wel zijn gading vinden, zelfs al ontbreekt het toch aan een echt orgelpunt. De meeste actiescènes zijn kort en worden om de haverklap onderbroken door dialoogscènes. En realistisch is het niet: Armitage die zich wapperend vastklampt aan een openstaande autodeur, net niet wegwaait en twee minuten later alweer aan de slag is zonder dat er een vuiltje aan de lucht is … echt passen doet het niet in een actiethriller die realisme nastreeft. Toch mogen de verwoestingsscènes er zeker zijn (zeker die waarin de nasleep wordt getoond), en is het echte moneyshot dat waarin jumbo jets van de startbaan worden geplukt en als Playmobil-modellen doelloos in het luchtruim rondtollen. Vliegende koeien zijn ditmaal helaas niet te bespeuren.