De verfilming van Ira Levins uit 1972 stammende The Stepford Wives liep niet echt van een leien dakje. Raar zou je denken, voor een verhaal dat dezelfde succesingrediënten bezit van het min of meer gelijkaardige Rosemary’s Baby.

Waar daar een vrouw het slachtoffer werd van een duivelscommune die haar liet bezwangeren door Satan, draait het in Stepford rond samenzwerende mannen die hun vrouwen vermoorden om hen daarna te vervangen door huisvrouwrobotten die hen op alle manieren terwille zijn zonder te protesteren, te meesmuilen of de pannenkoekenpan te laten vallen.

Producent Edgar Scherick huurde William Goldman in om Levins roman te adapteren, terwijl hij ondertussen een regisseur zocht voor het project. Sherick zag Brian De Palma wel zitten, en De Palma stond niet afkeurig tegenover het aanbod. Goldman was echter resoluut tegen: indien De Palma zou regisseren, weigerde Goldman om nog verder te schrijven aan het script. Waarop Scherick dan maar koos voor de Brit Bryan Forbes, omdat Scherick vond dat diens Seance on a Wet Afternoon de kwaliteiten had die hij zocht in The Stepford Wives.

Forbes greep de kans om een film in Amerika te kunnen draaien met beide handen aan, en maakte zich het project iets te veel eigen naar Goldmans zin. Die vond het niet kunnen dat Forbes zijn script bijspijkerde, en onder meer zijn voorgesteld einde schrapte. Helemaal ontevreden was de geniepige Goldman niet toen The Stepford Wives vrij onopvallend uit de Amerikaanse zalen verdween. Meer zelfs, hij beweerde de ware reden voor het financieel floppen te weten: het feit dat Forbes contractueel had laten vastleggen dat hij zijn echtgenot Nanette Newman mocht casten. Goldman had de Stepfordgemeenschap bevolkt met Playboymodellen, maar Newman kon daar niet in aarden, waardoor de vrouwen een statiger mansionuiterlijk kregen.

Schericks eerste keus voor de vrouwelijke hoofdrol was Diane Keaton. Die toonde zich geïnteresseerd, maar gaf uiteindelijk forfait ‘omdat haar psycholoog negatieve vibraties kreeg van het script.’ Daarna ging de rol naar Tuesday Weld, maar ook zij gaf er de brui aan nog voor de opnames van start gingen. Waarop Katharine Ross zich de hoofdrol eigen mocht maken. De rol van Ross’ vriendin ging naar Joanna Cassidy, maar die werd na een paar weken opnames ontslagen door Scherick, omdat hij niet tevreden was over haar prestatie. Waarop de rol naar Paula Prentiss ging.

Forbes draaide de film volledig op bestaande locaties en koos zoveel mogelijk voor helder licht omdat hij The Stepford Wives wou draaien als een ‘thriller in zonlicht’. Iets waar hij wel degelijk in slaagde: sommige scènes zijn weliswaar wat hortend en stotend, maar de trage opbouw helpt om Levins paranoia gradueel onder de huid te laten kruipen. Het resultaat is een prent die pas na zijn biosrelease uitgroeide tot een cultsucces en die als eigentijdse versie van Invasion of the Body Snatchers geen slechte beurt maakt temidden van andere hightech seventies roboticafilms zoals Westworld en Demon Seed.

De Stepfordvijver bleek diep genoeg om er nog drie televisiesequels uit te puren, die respectievelijk in 1980, 1987 en 1996 werden uitgebracht onder de titels Revenge of the Stepford Wives, The Stepford Children en The Stepford Husbands. In 2004 draaide Frank Oz een meer satirisch-humoristische remake van Forbes’ origineel. En dat had hij – gezien het flauwe resultaat daarvan – beter niet gedaan. Raar is wel dat Forbes’ film buiten Amerika initieel nauwelijks aandacht kreeg: in België haalde hij de zalen niet en zelfs in Engeland was hij pas voor het eerst in 1978 te zien in het kielzog van het Londense Filmfestival.