De tijd dat twee motten in een oude jas voldoende waren om voor huisvredebreuk te zorgen, is definitief voorbij. In deze door computer graphics gedomineerde tijden zijn op z’n minst een roedel trollen en kobolden, een pratend varken en een cameo van een verwilderd lijkende Nick Nolte nodig om de geslepen soeplepels uit het keukenrek te halen. “The Spiderwick Chronicles”, gebaseerd op de kindvriendelijke fantasynovels van Holly Black en Tony DiTerlizzi, heeft het allemaal in petto en mixt de ingrediënten tot een niet onaardig geheel.

Ergens in New England staat een huis. Het landgoed staat reeds ettelijke jaren leeg, na de verdwijning van eigenaar Arthur Spiderwick (David Strathairn). Zijn dochter Lucinda slijt haar jaren in een instelling voor geesteszieken nadat ze beweerde dat haar pa door elfen was ontvoerd. De nieuwe bewoners van het huis zijn Helen Grace (Mary-Louise Parker), haar dochter Mallory (Sarah Bolger) en de tweeling Jared en Simon (Freddie Higmore met twee verschillende haarstijlen). Al snel blijkt dat het huis een geheim herbergt: Arthur Spiderwick schreef bij leven en welzijn een huis- tuin- en keukenboek over de wereld van de elfen, trollen en andere creaturen die zich normaalgezien enkel onzichtbaar in dit universum verplaatsen. En daar zijn de trollen niet zo tevreden mee. Oppertrol Mulgarath wil het boek veroveren, om zo de sleutel in handen te krijgen om de mensenwereld in te palmen. Het huis van Spiderwick staat in een beschermde cirkel, maar wanneer Jared het boek buiten de cirkel brengt staat niets nog een strijd tussen de Graces en de teentrappende trollen in de weg…

Yep, op een jeugdig doelpubliek geënte fantasyfilms… ze zijn opnieuw razend populair geworden na het boek- en filmsucces van ene Harry Potter. Opvallend is dat nagenoeg alle fantasyfilms gebaseerd zijn op bestaande boeken en niet op originele scenario’s. Alsof de investeerders alvast gokken op de aanwezigheid van iedereen die de boeken heeft gekocht om filmisch uit de kosten te geraken. De kwaliteit van die verfilmingen is wisselvallig: zo hadden we vorig jaar een geslaagde “Stardust” en een hemelstergend “The Golden Compass”. Bij “The Spiderwick Chronicles” slaat de balans naar de positieve kant, maar er zijn nog kosten aan. Zij het gelukkig niet zoveel als aan “Arthur And The Minimoys” waarin Freddie Highmore ook al met sprookjeswezens in aanvaring kwam.

Visueel zit alles snor. Het sidekickvarken Hogsqueal krijgt een paar leuke one-liners en ook de trollen zien er levensecht uit. Een van de problemen is een beetje dat het allemaal niet meer zo origineel oogt. Bijna alles lijkt ergens uit gepikt of geleend, niet in het minst uit de Harry Potter-reeks. Was het echt nodig om in de climax nog eens uit te pakken met een computerpython van buitenaardse proporties ?  En ook de griffoen ziet er onwaarschijnlijk bekend uit voor iedereen die bekend is met de Potter-films. Ze zullen bij de ILM-studio’s dus vooral kunnen recycleren hebben in plaats van nieuwe creaties aan hun portfolio toe te voegen.

Een ander mankement zit in sommige gemaakte verhaalkeuzes. Op zich is er niks mis met een gegeven van een stel kranige tieners die hun huis moeten beschermen tegen boosaardige sprookjesfiguren, maar er zijn toch een paar verhaalkronkels die beter achterwege waren gelaten. Het uitstapje met de griffoen naar de wereld van de elfen is warrig en overbodig, en de familiewaarden die er in de climax met vijf dozijn mokerhamers worden ingehamerd waren beter achterwege gebleven. Niks tegen een gezonde “mama en papa, ik zie je graag”-kreet op tijd en stond, maar teveel is erover. Ook in een goedbedoeld jeugdfilmpje als dit.

Gelukkig is de kans groot dat uw kroost daar niet over valt. Tenzij ze nu al de genen hebben van een muggeziftende filmrecensent natuurlijk. De hocuspocuswinkel is uitgebalanceerd genoeg om de kindertjes afwisselend aan het lachen en beschaafd gruwelen te brengen, en daar is het deze film in hoofdzaak om te doen. Maar een beter evenwicht tussen de CGI-manege en de verhaaluitwerking kon zeker hebben geholpen om hier ook als groot kind de nodige vreugdesappen uit te puren. Zo, en nu gaan we op zolder in de scheepskist van onze betovergrootvader porren.