Joe Merriwether (Jeffrey Dean Morgan) en Katherine Cowles (Abbie Cornish die je misschien nog kent van de “Robocop”-remake uit 2014) zijn twee FBI-agenten, actief in de afdeling ‘homicide’, moord jawel. Een reeks van slachtoffers komt aan zijn einde door een zelfde modus operandus : ter hoogte van de nek wordt een bijzonder scherp voorwerp in de ‘medulla oblongata‘ (voor de niet-kenners : dit is omgeving nek/bovenste ruggewervels) geplant wat zorgt voor een onmiddellijke, pijnloze dood. Bij gebrek aan sporen (geen vingerafdrukken, laat staan DNA,..) gaat men zich concentreren op het zoeken naar een verband tussen de slachtoffers : Robert Ellis, een 12-jarig kereltje vermoord terwijl hij op een schommel een ijsje at, de 42-jarige Peter Ward, een knappe, jonge vrouw, de vrome 69-jarige Ethel Jackson in haar schommelstoel, een gemeenschappelijk kenmerk ligt niet onmiddellijk voor de hand (die schommel is een foute gok van jou). Het werk van de seriemoordenaar wordt nog gekenmerkt door een aantal boodschappen die hij of zij op de plaats delict achterlaat maar ook daar wordt men niet veel wijzer van, waarna men besluit om de hulp van een oude kennis van Joe – analyst/dokter/helderziende John Clancy – in te roepen. Die hield de samenwerking met de ‘Feds’ na de dood van zijn dochter voor bekeken en leidt teruggetrokken leven. Clancy heeft aanvankelijk nog maar weinig zin om zijn brein te belasten met een bundel nieuwe moordzaken. Tot hij bij zijn eerste contact met Joe’s partner visioenen krijgt die niet echt hoopvol zijn voor de jonge FBI-agente waarna hij besluit om alsnog zijn medewerking te verlenen. Ondanks het feit dat Katherine en John niet echt geloven in de waarde van hun respectievelijke domein

psychopathologie streepje psychiatrie versus analist streepje helderziende. Eén slachtoffer later realiseert men zich dat de killer zelfs nog voor de Politie aankomt, het exacte uur kent wanneer men ter plaatse arriveert. Een verdere bevraging van de ouders van het eerste slachtoffer én een lijkschouwing bevestigt wat John al had uitgevogeld tijdens zijn aanwezigheid bij het verhoor van een eerste verdachte : de overledenen lijden/leden stuk voor stuk aan een ongeneeslijke ziekte maar wisten dat in een aantal gevallen zelf(s) nog niet…

Regisseur Afonse Poyart (zonder L, inderdaad) maakt met “Solace” zijn eerste Engelstalige langspeelfilm. De idee om “Solace” te gaan verfilmen kwam dertien jaar geleden al toen producent Beau Flynn – eerder al verantwoordelijk voor het produceren van “Requiem for a Dream” (!) – de thriller las. Veel geïnteresseerden kwamen en gingen de volgende jaren en er werd zelfs even gedacht om het verhaal van “Solace” in de richting van een sequel voor “Se7en” te duwen. Toen Flynn in 2008 het scenario van “Solace” in de handen van Anthony Hopkins stopte waar hij op dat ogenblik “The Rite” mee opnam betekende dit de aanzet om één en ander te gaan concretiseren. Toen Flynn het filmdebuut zag van Afonso Poyart (“2 Coelhos”, Amerikaanse titel “2 Rabbits”) stond zijn keuze vast wie de film moest gaan regisseren.

“Solace” werd voornamelijk opgenomen in maar liefst 34 verschillende locaties in Atlanta. Men kon voor een aantal specifieke scènes rekenen op een goede samenwerking met MARTA (Metropolitan Atlanta Rapid rail system), een belangrijk gegeven gelet op ondermeer de eindscène. Zo was men zelfs bereid het station in Avondale voor maar liefst twee nachten volledig te sluiten ten behoeve van de filmmakers.

Verrassend hoe een film als deze, zelfs met een klepper als Anthony Hopkins aan boord, niet werkt. Dit heeft minder met Hopkins te maken dan met het scenario natuurlijk. Een helderziende die twee rechercheurs een handje helpt met zijn expertise en bijzondere krachten, moet kunnen. Maar dan anders dan de manier waarop men dit doet in “Solace”. Eens duidelijk wordt over welke mogelijkheden Dokter John Clancy beschikt is er nog maar weinig spannends te beleven. Hier even wat aanraken, daar even voelen, telkens gevolgd door een supersnelle montage van shots uit de toekomst, meestal scènes die nog voor het einde van de film de revue zullen passeren, meer zit er niet in.