The Sun also Sets' is een dolgerdaaide soapserie van een willekeurig gekozen televisiestation.  Personages komen en gaan, maar de reeks lijkt wel voor eeuwig te blijven bestaan.  En dat is precies wat er zal gebeuren als het van tv-typcoon Edwards Garry Marshall, regisseur van Pretty Woman en het nakende Frankie & Johnny) afhangt.  Zijn opdracht aan regisseurs en scenaristen van de soap is dan ook overduidelijk afrekenen met kritiek en dalende kijkcijfers , en derhalve zo origineel mogelijk uit de hoek komen.

Boegbeeld van de serie is Celeste Talbert (Sally Field) die de rol van highsocietyvrouw al van in haar kinderjaren vertolkt en al meer minnaars heeft versleten dan mijn hond pantoffels (en geloof me, dat zijn er veel).  Achter haar rug worden echter vurige komplotten gesmeed door producer David Barnes (Robert Downey Jr.) die haar uit de serie wil knikkeren ten voordele van de tweederangsactrice Montana.  In een ultieme poging om de leading lady met een fatale zenuwinzinking op te zadelen, besluit hij om de ex van Celeste, Jeffrey Anderson (Kevin Kline) uit de reeks te halen.

Een parodie maken op stompzinnige soap-opera's waarin de K van kitsch hoog in het vaandel wordt gedragen, lijkt me niet echt zo'n veelbelovend idee voor een geslaagde komedie, al kunnen meningen (gelukkig) verschillen. De voor grotendeels uit bekende gezichten bestaande cast (met bijrollen voor o.a. Whoopi Goldberg en Carrie Fisher) slaagt er bij vlagen in om de spits bedoelde dialogen ook scherp te laten klinken, ook al blijven er vele in het luchtledige zweven. De ronduit hysterische climax is een voor interpreatie vatbaar stuk pellicule dat afhankelijk van de stemming waarin je verkeert garant kan staan voor een forse lachbui, maar het kan evengoed flink op de zenuwen werken.

Wie er wel zal kunnen om lachen is regisseur Michael Hoffman die met deze prent voor een bescheiden  zomerhitje tekende in de VS, terwil er naar zijn vorige bescheidener projecten (Promised Land en Some Girls) nog geen spreekwoordelijke kat kwam kijken.

Soapdish is dus een vlugge opeenvolging van doorzichtig uitgedeelde speldeprikken naar familiesaga's allerhande, waarin ook aandacht wordt besteed aan satirische knipoogjes naar opzichtige tv-decors en andere nepjuwelen.  Wie wel een verdiende pluim krijgt toegeworpen is Kevin Kline, die net als in een klassieke A Fish called Wanda (waarvoor hij trouwens een Oscar kreeg) heerlijk spiritueel uit de hoek komt en met zijn vaak stoécijnse blik meer humor meer humor weet uit te drukken dan de torpedodialogen die door de vrouwelijke ingrediénten van de cast worden afgevuurd.