Wat Carl Bernstein en Bob Woodward waren voor Richard Nixon waren Megan Twohey en Jodi Kantor voor Harvey Weinstein: journalistieke kwelduivels die deksels oplichtten van potjes die beide heren liever bedekt hadden gehouden. Helaas, pindakaas.

En daarmee is meteen de link gelegd tussen All The President’s Men en She Said, al komt deze laatste kwalitatief nooit in de buurt van Alan J. Pakula’s onverwoestbare klassieker uit 1976. Al klinkt dit dan weer nodeloos hard naar She Said toe, op zich en zonder te vergelijken met Men of zelfs Spotlight een meer dan respectabele journalistenthriller in zijn – of in dit geval meer haar – eigen recht.

Weinsteins seksueel roofdierschap en de heel onheuse en onkiese manier waarop hij zijn macht aanwendde om vrouwen te misbruiken en/of mentaal te kraken was lange tijd een publiek geheim in Hollywood. Het kwam pas echt allemaal officieel aan het licht nadat Twohey en Kantor via de New York Times uitpakten met de doofpotoperatie en met heel wat getuigenissen van vrouwen die destijds door Weinstein werden lastig gevallen tijdens zijn grotebaasperiode bij Miramax. Beide dames schreven hun journalistieke kruistocht neer in het exhaustief getitelde en in 2019 gepubliceerde She Said: Breaking The Sexual Harassment Story That Helped Ignite A Movement. Want ja, hun onthullingen lagen indirect ook mee aan de bron van de #MeToo-beweging zodat steeds meer vrouwen durfden getuigen over aangedaan leed en waardoor niet zomaar alles maar mocht en kon op werk- en andere vloeren.

Twohey en Kantor – in de film vertolkt door Carey Mulligan en Zoe Kazan – slaagden erin om met engelengeduld hun verhaal naar buiten te brengen, en de Duitse actrice en cineaste Maria Schrader brengt in haar Engelstalig langspeeldebuut die queeste overzichtelijk en begeesterend in beeld. Al valt het toch wel op dat gerinkel en getril van smartphones toch niet over dezelfde spanningsgraad beschikt van rinkelende draaischijftelefoons, maar dit geheel terzijde. Opvallend is dat Ashley Judd er blijkbaar geen graten inzag om zichzelf te vertolken. Wat het allemaal extra levensecht maakt, net als het inhuren van een rugdubbelganger van Weinstein en een stemdubbelganger van Donald Trump.

She Said trapt filmischgewijs niet onmiddellijk de deur uit de scharnieren, ook al omdat het mengen van het professionele vuur van Twohey en Kantor soms iets te arbitrair wordt gemixt met hun privéleven. Maar gaandeweg komt het allemaal mooi op stoom, zeker tijdens de redactiescènes waarin het zweet om de juiste letter op het juiste moment op de juiste plaats te krijgen gracieus over het scherm mag parelen. Of hoe She Said netjes doet wat het moet doen: een stuk recente geschiedenis aanschouwelijk en bevattelijk maken voor het grote publiek zonder daarbij te belerend of te vrijblijvend te worden. Of dat nu grote of belangrijke cinema is speelt geen rol … het kijkt in elk geval lekker weg en toont aan dat de waarheid nog altijd snel lopende leugens bij de lurven en het nekvel kan grijpen.

Frappante uitsmijter: de makers kregen als eerste filmploeg ooit de toestemming om echt in de gebouwen van The New York Times te filmen. Netjes. En ook frappant: dat Brad Pitt een van de producenten is van de film, terwijl hij in het verleden met Weinstein bleef samenwerken. Ook al wist hij al lang voor het Twohey-Kantorverhaal af van het schandaal, dat hem onder meer door Gwyneth Paltrow – met wie hij een verhouding had terwijl ze voor Weinstein werkte – was meegedeeld.

Gezien op Film Fest Gent.