Wallace en Gromit zijn nog steeds voor onbepaalde tijd met vakantie – ook kleifiguren hebben af en toe rust nodig – maar dat weerhoudt de Britse bollebozen van Aardman Animation er niet van om andere animatieparels af te leveren. Dat deden ze een tijd door Anglo-Amerikaanse allianties op te richten met Dreamworks Animation en Sony Imageworks. Voor “Shaun The Sheep” keerden ze echter zonder Amerikaanse bemoeienissen terug naar de thuishaven in Bristol. Logisch. “Shaun The Sheep” is samen met Wallace en Gromit het meest pure en geliefde Aardmanpersonage. Vooraleer deze film in productie ging, waren Shaun en zijn kompanen al te zien zo’n honderddertig korte animatiefilmpjes, die bij ons een publiek wisten te vinden via Ketnet.

“Shaun The Sheep Movie” bestaat voor 99 procent uit stopmotiontechnieken, slechts heel sporadisch werd er digitaal bijgekleurd. In de film wordt net als in de serie geen woord gesproken: enkel wat klanken en geblaat zijn er te horen, voor dialoog is geen plaats. Dat werkt perfect in de filmpjes van zeven minuten, en eigenlijk ook in de langspeelversie. Shaun en de zijnen nu plots laten spreken zou niets minder dan heiligschennis zijn geweest. De plot stemloos laten ontvouwen is de enige juiste beslissing die regisseurs Richard Starzak en Mark Burton konden nemen. 

Dat de plot daardoor bij vlagen heel rudimentair is, stoort nauwelijks. Shaun wil eens een dagje voor zichzelf op de boerderij en ontwikkelt een plan waarmee hij denkt de boer te slim af te zijn. Een en ander loopt uit de hoef als de boer per ongeluk in de grote stad terechtkomt en daar geheugenverlies krijgt. Zodat Shaun en de andere schapen samen met hond Bitzer uiteindelijk zelf naar de stad trekken om er de boer terug te vinden. Raketwetenschap is het niet, toegankelijke animatie voor jong en oud des te meer. Een ander voordeel van de onbestaande dialogen is dat de nadruk ligt op de mimiek van de kleipoppetjes: die is zo geïnspireerd en ad rem dat er altijd wel een grap binnen handbereik ligt. Meer gags per minuut dan er minuten zijn, lijkt het zelfs. 

Shaun het schaap was voor de eerste keer te zien als bijrolspeler naast Wallace & Gromit in 1995. In het Oscarwinnende “A Close Shave” om precies te zijn. Daarna dook hij even op in één van de kortfilmpjes “Cracking Contraptions”, alweer aan de zijde van Wallace & Gromit. Bedenker van het figuurtje is Nick Park, ook de geestelijke vader van de maffe uitvinder en zijn hond. In 2007 kreeg Aardman de kans om voor BBC een animatieserie te produceren rond het schaap. Intussen zijn we acht jaar verder, en de reeks is nog steeds razend populair, inmiddels aan zijn vierde seizoen toe en in zo’n 180 landen te zien. Verwonderen doet dit niet: de serie is immers zo universeel grappig dat iedereen onvermijdelijk voor de bijl moet gaan. De keuze om voluit te gaan voor stille komedie en slapstick is zoals gezegd een goede: door niet te moeten zoeken naar one liners of of grappige dialogen is het de fysieke humor die triomfeert. En dat is dus ook zo in de filmversie. 

Het enige minpuntje dat je kan aanhalen als je “Shaun The Sheep Movie” heel nuchter bekijkt, is dat het verhaal na verloop van tijd wat repetitief wordt en dat de originaliteit van de mimiek van de kleidieren de echte zoniet enige koopwaar is. Als je bedenkt dat iedereen van 3 tot 333 zijn gading moet vinden bij Shaun het schaap, kan je tegelijkertijd besluiten dat het een verdict is waar moeiteloos mee te leven valt. Of zoals Philemon Persez zou zeggen: dit is een film die uw kroost en waarschijnlijk ook uzelf zal laten kirren van blaatschap.

De extra’s bieden een karige, maar interessante inkijk in de manier waarop “Shaun The Sheep” werd geassembleerd. Heel wat medewerkers (regisseurs, animatoren) bieden een blik in de interne keuken: we zien de studiovloer, de wijze waarop de animatie gebeurt … het respect voor het eindresultaat wordt er eigenlijk alleen maar groter door. Al zijn de extra’s op zich een beetje rommelig: veel korte featurette, terwijl alles eigenlijk beter kon samengebracht zijn in pakweg twee docs. Jammer dat ook de engelen die het geduld leverden op de set niet in beeld of aan het woord komen.