Scoop
verdeler
acteur/actrice (15)
regisseur (1)
producent (2)
Woody Allen weet van geen ophouden. Het kleine mannetje heeft inmiddels een leeftijd bereikt waarmee hij voor de gemiddelde Filmfreak-bezoeker vader of grootvader kan zijn. De brave man is een begrip in filmland, mensen als Hugh Jackman (The Fountain, Van Helsing, X-Men 2) vinden het reuze om te kunnen vertellen dat ze samengewerkt hebben met Woody Allen, anderen blijven er zo ver mogelijk van uit de buurt. Een beetje zoals met de bioscoop-bezoekers eigenlijk. Er zijn er die elke Woody Allen-film als verplichte kost zien, een andere groep heeft eerder een afkeer van het neurotische mannetje dat bij wijze van rode draad als een spraakwaterval door al zijn films wandelt.
Sondra Pransky is een studente journalistiek die heel hard op zoek is naar een interessant onderwerp om er mee naar de kranten te kunnen stappen. Als het even kan zelfs uitpakken met een 'scoop', een primeur waarmee ze een pak mensen in één klap met verstomming kan slaan. Alleen is dit 'easier said than done'.
Joe Strombel is een journalist die er wel heel dicht bij zat. Hij had zich al enige tijd geconcentreerd op het achterhalen van de identiteit van de 'Tarot Card Killer', een seriemoordenaar die prostituees met kort bruin haar tot zijn doelgroep rekende, iets waarbij hij de killer zo goed als ontmaskerd had. Alleen zorgde zijn plotse dood ervoor dat hij zijn pennevruchten niet meer met veel zwier en zwaai naar buiten kon brengen. Het enige wat hem nog rest is hierover van ideeën te wisselen met andere overledenen op een boot, bestuurd door de man met de zeis (je merkt het, dit is een Woody Allen film).
Splendini (zijn echte naam is Sid Waterman) is een goochelaar die op regelmatige basis zijn kunstjes vertoont voor een publiek die hij steeds op dezelfde manier bespeelt. Hij doet zijn verhaaltje bijna woordelijk zoals de keer daarvoor en de keer daarvoor, enkel de namen worden anders ingevuld. Eén van zijn truuks is iemand in een gesloten kast voor eventjes weg toveren, elke keer weer het hoogtepunt van de voorstelling.
Zo moet Woody Allen allicht de belangrijkste personages van Scoop op een blaadje papier gekrabbeld hebben toen hij begon met het schrijven aan het scenario van deze film. Het is niet eens een grote moeite om hierna de vermelde 'stippen' op de scenario-plattegrond met elkaar te verbinden in een klassiek Woody Allen scenario/film.
De kast van de goochelaar is natuurlijk de plaats waar Sondra mijnheer Strombel ontmoet, alhoewel ze natuurlijk eerst als toevallige bezoekster en al even (on)gelukkig gekozen vrijwilliger uit het publiek werd gekozen. Joe Strombel is even snel teruggekeerd uit de wereld van de doden en een gesloten kast is een ideale locatie om een eerste onthulling te doen rond de Tarot-moordenaar. Veel tijd is er niet om alles van naadje tot draadje uit de doeken te doen (maar dat biedt verhaalsmatig natuurlijk weer wat mogelijkheden voor later) maar het zorgt alvast voor het nodige journalistieke enthousiasme bij Scarlett Johansson.
Zij keert later nog terug naar de goochelaar al was het maar om zijn logistieke hulp en goocheltalenten. Tevergeefs, zo blijkt. Voor Sid het weet wordt hij meegesleurd in het enthousiasme van de kandidaat-verslaggeefster en gaan ze samen Peter Lyman (Hugh Jackman) opzoeken want dat is de man waar heel wat bezwarende elementen lijken tegen te bestaan. Al snel moet Waterman zich voordoen als de vader van de ambitieuze Pransky en dat is nog maar het begin?
De kenners zien in het bovenstaande alle gemeenschappelijke kenmerken van een Woody Allen-film. Eén ervan is dat het verbale primeert. Dit is opnieuw een film die bijzonder hoog zou staan mocht iemand het in zijn hoofd halen een ranglijstje te maken van films met het hoogste aantal gesproken worden per minuut. Woody Allen zelf is als een kraantje dat je makkelijk kunt opendraaien maar niet meer kunt afsluiten. Sommigen zullen zijn stortvloed van woorden, zinnen, bedenkingen, reflecties en veronderstellingen als je reinste egotripperij zien, anderen gaan er maar wat graag in mee.
Het is Allen en Johansson in Match Point blijkbaar zo goed bevallen dat ze nog eens voor een tweede samenwerking kozen. Woody Allen kiest zijn acteurs en actrices op een manier die afwijkt van een gebruikelijke manier van werken. Zo verklaarde hij in een interview dat hij noch Hugh Jackman zelf, noch (één van) zijn film(s) had gezien vooraleer hij hem castte. Straf. En een niet echt bescheiden uitspraak ook. Het illustreert wat een vreemd mannetje Woody Allen wel is. Hetzelfde kan gezegd worden van zijn films, voor de meeste mensen dan toch.