Arnold Schwarzenegger zocht in 1987 zowel de hoge als lage pulpcultuur op. De hoge kwam er met de sciencefictionhorrorhybride Predator, de lage met deze heel losse adaptatie van Stephen Kings dystopische roman The Running Man uit 1982, geschreven onder het pseudoniem Richard Bachman. Meer dan de titel en een summiere centrale plotlijn hebben boek en film niet met elkaar gemeen.

Het filmscenario poot zich neer in het jaar 2017, met Amerika als totalitaire politiestaat waarin de regering alle touwtjes in handen heeft en houdt. Het plebs wordt Rollerball-gewijs in bedwang gehouden met brood en spelen, en hier ziet dat manna eruit als de televisieshow The Running Man waarin criminelen – of iedereen die door het regime als een lastpost wordt gezien – voor hun leven moeten strijden terwijl ze op de hielen worden gezeten door met hebbedingetjes als kettingzagen, vlammenwerpers en ijshockeysticks gewapende krachtpatsers. Schwarzenegger is een voormalig politieagent die middels beeldmanipulatie wordt beschuldigd van een massamoord, en tot nieuwe smaakmaker in de televisiearena wordt gebombardeerd. Uiteraard grijpt Schwarzenegger – samen met medestrijdster Maria Conchita Alonso – de kans te baat om het totalitaire regime een poepje van eigen deeg te laten ruiken door elk handgemeen in de arena te winnen.

In een vroeg preproductiestadium was er van Schwarzenegger nog geen sprake: toen waren onder meer Christopher Reeve en Don Johnson nog in de (ha ha) running om de hoofdrol te vertolken. Paul Michael Glaser kreeg vrij snel de kans om de film te regisseren, maar hij weigerde omdat hij de voorbereidingsfase te kort vond. Uitvoerend producent Rob Cohen polste ook George Pan Cosmatos, Carl Schenkel en Ferdinand Fairfax, maar zij stuurden ofwel hun kat of wilden teveel veranderingen aan het script. Uiteindelijk ging de film van start met een vijftiendedraftscenario van Steven E. De Souza boordevol wisecracks, Schwarzenegger als uithangbord en Andrew Davis in de regiestoel. Na een week werd Davis ontslagen omdat hij toen al acht miljoen dollar boven het budget zat. Glaser kreeg daardoor alsnog de kans om in te vallen, zij het ditmaal met zo goed als geen voorbereidingstijd.

Schwarzenegger was daar niet zo tevreden mee, daar hij meer vertrouwen had in de talenten van Davis dan in die van Glaser. Hij liet naderhand zelfs optekenen dat The Running Man met Davis aan het roer een veel betere film zou zijn geweest. Meer dan een slabakkende en lawaaierige dosis pulp op stripniveau is het eindresultaat in elk geval niet geworden. En Schwarzenegger beseft dat zelf ook, gelet op de luim waarmee hij lolbroekerig klassieke oneliners als I’ll Be Back en To Hell With You uit respectievelijk Terminator en Conan the Barbarian herhaalt.

Meer valt er waarschijnlijk niet te halen uit een film die naast professionele worstelaars ook Mick Fleetwood en Dweezil Zappa in de cast weet onder te brengen. Wie grootschalige totalitaire satire wou ging in 1987 beter te rade bij Paul Verhoevens Robocop.