Ken Loach, Fien Troch en Laurent Cantet mogen plaats maken in hun bubbel voor Sarah Gavron. De regisseuse die vijf jaar terug uitpakte met het sterrenbeladen Suffragette - met ondere andere Carey Mulligan, Helena Bonham Carter en Meryl Streep op de loonlijst - kiest met opvolger Rocks - met zo goed als uitsluitend niet-professionele debutanten op de affiche - immers resoluut voor een brok sociale cinema waarin observatie en improvisatie workshopgewijs tot een slamdunkend geheel worden gekneed.

Rocks toont het leven van een aantal tienermeisjes - hoofdzakelijk met een migratieachtergrond - in het Londen van nu. Enfin, in dat van vorig jaar. De Brits-Nigeriaanse toneelauteur/scenariste Theresa Ikoko kwam met het basisconcept voor de dag: een vlieg-op-de-muur-kijk op het leven van tienermeisjes in de culturele melting pot van de Britse hoofdstad. Hun leven thuis, hun situatie op school, hun omgang met elkaar, hun dromen, hun angsten, hun frustraties, hun enthousiasme … Dat concept werd uiteindelijk meer een leidraad dan een uitgeschreven script. Het verhaal werd tijdens de productie nog aangepast op maat van de meisjes die werden gecast. Zo goed als allemaal niet-professionele actrices die castingverantwoordelijke Lucy Pardee vond in Londense scholen of toneelgroepen. Pardee castte eerder al niet-professionele acteurs voor centrale rollen in onder meer Fish Tank en American Honey. Besluiten dat ze er een neus voor heeft, mag.

Shola Omotoso (Bukky Bakray) is de Rocks waarvan sprake in de titel sprake. Ze woont met haar moeder en jongere broer Emmanuel in een woonblok in een buitenwijk in Londen. Ze heeft een solide vriendinnenkring, doet het goed op school en droomt van een carrière als schoonheidsspecialiste. Tot de vermaledijde dag komt dat haar mentaal labiele moeder spoorslags verdwijnt. Ze laat weliswaar wat ponden en een sorry-briefje achter, maar feit is dat Shola plots helemaal alleen moet instaan voor haar levensonderhoud en dat van haar broer. De sociale dienst krijgt lucht van de situatie, maar Shola is niet van plan om zich te laten opnemen in een opvangcentrum of bij een pleeggezin. En dus rekent ze op haar eigen vernuft om samen met haar broer gewoon met hun tweeën thuis te kunnen blijven.

Plotgewijs bouwen Gavron, Ikoko en de cast de dramatische spanning netjes op. De gebeurtenissen in het laatste kwartier zijn niet echt verrassend te noemen, maar ogen wel realistisch en ontspruiten uit een logische narratie. Ze zijn er niet zomaar voor het melodramatische aspect neergekwakt. Daarvoor ogen de slotbeelden trouwens te humaan en te hoopvol. Gavron toont af en toe ook beelden die met de smartphone zijn opgenomen om de leefwereld van de meisjes tastbaar te maken, en ze ontwijkt daarbij netjes de valkuilen van de gimmick. De makers laten in de eerste plaats het verhaal en de personages levensecht ademen om de leefwereld van de tieners treffend weer te geven.

Rocks vindt zeker het warme water niet uit. Wie bijvoorbeeld Trochs Home en vooral Cantets Entre Les Murs zag zal zich zelfs op vertrouwd terrein bevinden. Maar met de kabbelende eenvoud en subtiele beeldvorming van Rocks is niets mis: anderhalf uur lang ben je bevoorrecht getuige van een levendige schets die zowel als docudrama en als coming of age-fictie weet te resoneren.

• Winnaar van de Juryprijs van de internationale compeitite én de RTBF-prijs op Brussels International Film Festival (2020)