We geven het grif toe: hoe graag we het ook zouden willen, we kunnen bij Filmfreak niet alles weten of onthouden. Kwestie van onze hersenhelften selectief te kunnen gebruiken zodat we in de supermarkt nog weten wat we het liefst in onze winkelkar kieperen. Vandaar dat we (wegens niet gezien of al lang vergeten) niet echt kunnen duiden of de vierde “Resident Evil”-film (ondertitel “Afterlife”) zich positief of negatief opstelt tegenover de vorige drie. Afgaand op het geflirt met de middelmaat dat regisseur Paul W.S. Anderson (ook regisseur van de eerste uit de reeks) hier tentoonspreidt, is het waarschijnlijk geen vraag die dringend om een antwoord smeekt. Wat we wel weten is dat deze redelijk succesvolle franchise is afgeleid van het videospel “Resident Evil”. Of liever van de videospellen, want het aantal titels in de reeks is intussen niet meer bij te houden. Het eerste spel verscheen in 1996, het meest recente vorig jaar.

De wat voorafging-plot wordt bij het begin netjes ingekort uit de doeken gedaan. Zo waren ook wij direct mee met het verhaal over de Umbrella Corporation, een bedrijf dat per ongeluk een levensgevaarlijk biovirus laat ontsnappen uit een ondergrondse bunker. Met als gevolg een bijna volledig gedecimeerde wereldbevolking. Wie besmet raakt met het virus, valt immers morsdood om even later als hongerige zombie te herrijzen. Yep, er wordt hevig leentjebuur gespeeld bij het uitgangspunt van George A. Romero’s zombie-universum (en inmiddels tal van andere genreklassiekers). Wel straf en cynisch is dat de schurken van Umbrella Corporation zich ondergronds blijven schuilhouden. Enerzijds om zo buiten schot te blijven van de zombies, anderzijds om te kunnen blijven experimenteren met het virus.

Dappere heldin Alice (Andersons eega Milla Jovovich) bindt de strijd aan met de vuige wetenschappers, en kreeg gaandeweg zelfs speciale krachten na blootstelling aan het zogenaamde T-virus. Die krachten worden in het eerste kwartier van “Resident Evil: Afterlife” nog eens netjes geëtaleerd wanneer Alice en een leger klonen het Oosters hoofdkwartier van Umbrella Corporation binnenvallen. En waar Alice kennismaakt met Albert Wesker (een geplastificeerde Shawn Roberts), de nieuwe nummer 1 van de Umbrella Corporation.

Na deze intro speelt het gros van de actie zich af in een oude gevangenis in L.A. waar Alice ei zo na neerstort met haar vliegtuig. Ze maakt er kennis met een handvol overlevenden die hun schuilplaats proberen te vrijwaren van de zombiehorde die op de voor- en achterdeur staat te bonken (gemakkelijker gezegd dan gedaan, dat spreekt voor zich). Alice leert dat de nog niet-geïnfecteerden hun zinnen hebben gezet op het schip Arcadia, volgens de geruchten een zombie- en infectievrije zone. Ook toepasselijk van de partij: Wenthworth Miller uit de tv-reeks “Prison Break” die als nieuwe sidekick van Jovovich mee mag helpen om een veilige uitweg uit de door zombies omsingelde gevangenis te vinden.

“Resident Evil: Afterlife” laat zich het gemakkelijkst samenvatten als een mix tussen de potige actie uit John Carpenters “Escape From New York” en de slomo-effecten uit “The Matrix”. Die laatste zitten waarschijnlijk als gegoten in een videospeladaptatie, maar misschien moet toch iemand tegen Paul W.S. Anderson zeggen dat de houdbaarheidsdatum intussen toch al verstreken is. Door een overdaad aan slow motion actiechoreografie en freeze frames lijkt het zelfs allemaal eerder op een videospel zelf dan op een adaptatie daarvan (zeker in 3D, het formaat waarin deze prent nagenoeg overal te zien is). De makers van dit filmpje mogen dan nog denken dat deze aanpak én spectaculair én spannend is, meer dan de gemiddelde dertienjarige zullen ze met dit hoopje CGI-kunst- en vliegwerk waarschijnlijk niet entertainen, de in tweeën gespleten zombiedobermanns en een bijlzwaaiende Goliath ten spijt. Gezien de hoge herkauwgraad van dit filmpje is het misschien aangeraden om het onvermijdelijke vijfde deel op een kinderboerderij te situeren.