Synopsisgewijs laat de vierde langspeler van het Frans-Belgische regisseurskoppel Hélène Cattet en Bruno Forzani zich nog enigszins eenvoudig samenvatten. Droog aan de haak gewogen draait Reflet dans un diamant mort rond een bejaarde voormalige spion die zijn dagen slijt in een luxueus hotel aan de Franse Riviera, en die na de verdwijning van de vrouw uit de aanpalende kamer begint te denken dat zijn vroegere tegenstanders hem op het spoor zijn. Helder, fris en veelbelovend.

Verhaaltechnisch is Reflet dans un diamant mort echter een ander paar mouwen. Wie de plot wil snappen of navertellen … bonne chance. Al is dat narratief labyrint natuurlijk geen verrassing voor wie bekend is met het oeuvre van Cattet en Forzani. Hun heupwiegende hommagecinema aan giallo’s en aanverwante Europese cultgenres offreert in de eerste plaats oogvliesorgasmes waarin wat je te zien krijgt belangrijker is dan wat er wordt getoond. Eigenlijk is het zelfs een beetje zonde om überhaupt te proberen de plotknopen te ontwarren.

Reflet dans un diamant mort is een liefdesbrief aan het zogenaamde eurospionnengenre. Die eurospy floreerde destijds in het zog van het megasucces van James Bond, en omdat die na-aapfilms niet gebonden waren aan de wensen en grillen van een grote studio waren die vaak explicieter, stouter en experimenteler. Fijnmaziger kan je duiden dat Refection In a Dead Diamond – ook in het Engels klikt de titel cool – vooral een hommage is aan Mario Bava’s uit 1968 stammende stripverfilming Danger: Diabolik. De ongrijpbare (vrouwelijke) moordenaar waar alles om draait heet Serpentik en sommige delen van het verhaal krijg je in stripverhaalvorm te zien. En het masker dat Serpentik draagt lijkt als twee druppels champagnewater op dat van Diabolik.

Nog een mooie verwijzing naar Italiaanse en Europese cultcinema: de bejaarde spion John Diman wordt vertolkt door Fabio Testi, in de jaren zeventig een vaste waarde in Italiaanse en Europese genrecinema. Al krijg je het personage van Testi vooral te zien tijdens zijn jonge jaren, zoals vertolkt door Yannick Renier, de halfbroer van Jéremie. De rimpeljaren van Diman worden veelvuldig afgewisseld met de jongere jaren en meer bepaald met de periode waarin hij geacht werd een door Koen De Bouw vertolkte malafide oliemagnaat te beschermen.

Flashbacks kan je die jonge jaren niet echt noemen: Cattet en Forzani laten beide tijdperken constant door elkaar lopen – vaak zelfs in een en dezelfde scène. En hoe het uiteindelijk allemaal zit met de diamanten, de olie en wie wie wil vermoorden … zelfs Sisyfus zal die draad niet willen ontwarren. Tenzij hij het tapdansend doet op de soundtrack die bol staat van leentjebuurdeunen uit eurospionnenfilms uit de jaren zestig en zeventig.

De voorliefde voor grof genregeweld die beide cineasten delen cijferen ze ditmaal ook niet weg: het bloed vloeit en stroomt bij beken, alles snel en gestileerd in beeld gebracht zodat het netjes past binnen de uitbundigheid van het geheel. Zeker komen kijken als je eens iemands tanden wil zien uitgemept worden tussen de stangen van een tafelvoetbalspel. Ook op glamoureuze gimmicks besparen Cattet en Forzani niet: zelfs Q kwam nooit op de proppen met een blingblingjurk waarin de spiegelglinsters fungeren als minicamera’s en microfoons.

Of Reflet dans un diamant mort zal resoneren als je geen liefde voelt voor de europuddings van weleer is een andere vraag. Dit voer voor fijnproevers noemen klinkt misschien wat te blasé, je zal toch een beetje snoeper of likkepot moeten zijn om deze kelk tot op de bodem te willen of kunnen ledigen. Dit mag dan wel uiterst attractieve cinema zijn, het resultaat is comme d’habitude bij Cattet en Forzani eveneens uitdagend, vermoeiend en finaal exhaustief.