Het lijkt wel alsof actrices, net als wijn, beter worden met de jaren. Wanneer we even terugdenken aan - hoe heette die komedie ook alweer ? Shallow Hal - dan is het moeilijk te geloven dat het dezelfde Gwyneth Paltrow is die we in Proof aan het werk zien. Jack Black is qua imponeringsgraad van films misschien ook gegroeid (King Kong als voorlopig hoogtepunt op dit vlak) maar de vooruitgang die Gwyneth Paltrow heeft geboekt is toch nog van een andere grootorde.

John Madden die met Shakespeare in Love Paltrow ook al aan de meest prestigieuze filmprijzen hielp (Golden Globe, Oscar,...), koos ook nu weer voor de in Los Angeles geboren actrice die in 2002 nog haar vader, producer Bruce Paltrow verloor. Voeg daar nog Jake Gyllenhaal aan toe die ook al wat beeldjes en prijzen in zijn trofeeënkast heeft staan én Anthony Hopkins (zelfde opmerking...) en je moet al een oen van een regisseur zijn om het dan nog te verknallen.

In Proof speelt Paltrow de rol van Catherine. Net als haar zieke vader is zij een wiskundig supertalent, een genie zeg maar. Om voor hem te zorgen heeft ze haar studies onderbroken. Niet dat ze hiermee voor de makkelijkste oplossing koos want Robert is soms heel onhandelbaar en opvliegend. Hij verwacht van haar dat ze zich thuis samen volledig wijden aan wiskundige stellingen want 'de machine' van Robert werkt naar zijn zeggen terug. Maar de strijd tegen de ziekte van Robert - men noemt hem een 'gek'  - wordt verloren wanneer hij op 63-jarige leeftijd overlijdt aan een hersenbloeding.

Voor de begrafenis komt haar zus Claire overgevlogen vanuit New York. In het verleden hadden de twee nauwelijks nog contact met elkaar en het weerzien zorgt voor niets dan conflicten. Het in vraag stellen van de keuze om Robert thuis te verzorgen in plaats van in een ziekenhuis, de discussie of ze nu echt haar studies moest opgeven voor hem, een poging om Catherine te overhalen van Chicago naar New York te verhuizen. Het terugvinden van een boek met daarin iets wat op een bijzondere wiskundige stelling lijkt die mogelijks zou kunnen geschreven zijn door de overleden Robert maakt het allemaal nog wat complexer.

Proof houdt er geen preciese chronologie op na. Flashbacks uit de periode van voor Roberts dood wisselen de tegenwoordige tijd af. Het is de beste manier om de onduidelijkheid die heerst over de auteur van de baanbrekende stelling zo goed mogelijk als scenario-troef te benutten. Paltrow, Hopkins, Davis en Gyllenhaal zorgen voor de rest. De gesprekken tussen beide zussen komen aan de rand van sterke cinema en vanaf het ogenblik dat Gwyneth Paltrow het woord nam tijdens de begrafenisplechtigheid stond vast dat er nog meer fraais zou volgen. De muziek van Steven Warbeck zorgt ook al voor een goede omlijsting. Proof is dus een geslaagd drama met vooral een opmerkelijke Gwyneth Paltrow.