De lievelingskleur van ‘Mr. Jones’ mag dan grijs zijn, de favoriete kleurencombinatie van Mr. Newell is ontegensprekelijk geel en rood. Tenminste, dat menen we te concluderen uit Prince of Persia: The Sands of Time, waarin bijna geen scène voorbij gaat die niet door dat kleurenpalet wordt gedomineerd. Mooi oogvoedsel zoals dat heet, al kan de spijs niet verhullen dat deze verfilming van het gelijknamige computerspel uit 2003 geen onverdeeld succes is. Jammer, daar het nu toch al een hele tijd geleden is dat het bioscoopscherm nog eens dienst deed als canvas voor gesluierde prinsessen, vliegende tapijten, getulbande prinsen en bekromzwaarde kaliefen.

Helemaal verrassend is het makke resultaat niet: de manier waarop Jerry Bruckheimer de piratenswashbuckler opnieuw zeevaardig had gemaakt met de Pirates of the Caribbean-films was immers ook al niet zo’n onverdeeld succes. De eerste film was nog wel dik oké, de afsluitende delen van de eerste trilogie waren daarentegen te lamlendig om echt veel woorden aan vuil te maken. Aangezien dit Prince of Persia-avontuur het niet zo goed doet als verhoopt aan de kassa’s, lijkt de kans alvast klein dat er nog een vervolgstaart wordt gehaakt aan de capriolen van prins Dastan (Jake Gyllenhaal).

Dastan is een weeskind/straatboefje in Perzië (hij zou ongetwijfeld best kunnen opschieten met Aladdin) die/dat wordt geadopteerd door de koning en hem een koninklijke opvoeding schenkt. Dastan wordt beste maatjes met zijn stiefbroers Garsiv en Tuv. En een geslepen vechter, zo blijkt bij de belegering van de heilige stad Alamut, een stad die wordt bestormd op aandringen van koninklijk adviseur Nizam (Ben Kingsley), die beweert dat de stad illegaal wapens smokkelt. Een blik op de bevallige prinses Tamina (Gemma Atherton) en Dastan heeft meteen al spijt van zijn deelname aan de verovering van de stad. Tamina wordt door de Perzische koning uitgehuwelijkt aan Tus, zodat de stad integraal deel kan uitmaken van het rijk. Maar alles draait anders uit: bij een ceremonie raakt de koning dodelijk gewond door een aanslag met een vergiftigde mantel, en Dastan wordt beschuldigd van deze vuige daad.

Hij slaat op de vlucht met Tamina, die van de gelegenheid gebruik wil maken om de ‘Dagger of Time’ te heroveren. Een dolk die het voor de gebruiker mogelijk maakt om gedurende korte tijd terug te keren in het verleden. Altijd handig om een misstap goed te zetten of een mooi moment nog eens opnieuw te beleven. Het spreekt voor zich dat heel wat geïnteresseerden hun zinnen zetten op deze magische dolk, en dat Dastan en Tamina in meer woestijngevechten verzeild raken dan hen lief is om het hebbeding uit de handen van hun belagers te houden…

Op zich bevat Prince of Persia: The Sands of Time genoeg elementen om te finishen als deugddoende zomerblockbuster: Gemma Atherton als oogverblindende deerne, Alfred Molina als struisvogelliefhebber en de digitale matteshots die verloren gegane stadszichten terug tot leven wekken mogen er zijn. Wie wil kicken op Jake Gyllenhaals prinselijke opblaastorso is er helaas aan voor de moeite. De elvendertig climactische gevechten op leven en dood zorgen vooral voor slaapkorrels in de ogen en de finale met de valsspelende tijd is ook niet meteen ‘stuff dreams are made of’. De grootste boosdoeners zijn echter de overduidelijke digitale effecten waardoor bijna geen enkele actiescène er ouderwets viriel opwindend uitziet. Alsof de film te allen tijde zijn videospelwortels wil benadrukken en in het zonlicht plaatsen in de hoop dat de kindjes van deze tijd het resultaat cool, kei en beestig zullen vinden. Het is hen gegund, maar bij de zoveelste videospelsprong over de Perzische daken hadden wij het alvast gezien. Maar voor de helft geslaagd dus, deze Prince of Persia: The Sands of Time maar het is (kwestie van toch ietwat positief te eindigen) gelukkig wel avontuurlijker, leuker en entertainender dan het recente Clash of the Titans. Wat ook moeilijk anders kon, natuurlijk.