Sandra Bullock wordt door manlief in een heuse cabrio naar een geheime locatie gebracht. Geblinddoekt. Na het uitstappen en het verwijderen van het stuk textiel dat voor haar ogen werd geknoopt verschijnt iets wat voor de doorsnee Amerikaan als een droomhuis beschouwd wordt. Het gebouw dateert uit de jaren ’20, heeft drie slaapkamers, anderhalve badkamer (jawel), zelfs een schommel van heel vroeger staat nog in de achtertuin. Echtgenoot Jim (Julian McMahon) maakt het wat spannend maar haalt even later zo fier als een gieter de sleutels van de woning uit zijn broekzak. En na “I Love You” en “I Love You Too” flitsen we richting toekomst.

Linda Hanson (Sandra Bullock), Jim en hun twee kinderen zijn een dolgelukkig gezin. Er zijn geen problemen van betekenis, Jim heeft een vaste baan, het paar heeft twee schatten van kinderen, kortom : een meer dan ‘happy family’ met andere woorden. Maar dan slaat het noodlot toe wanneer een Politieman aanbelt en laat weten dat Jim omgekomen is bij een verkeersongeval.
Voor Linda stort haar wereld in en de toestand van totaal geluk maakt plaats voor verdriet, angst, onzekerheid,… Het afhalen van de kinderen, het hen vertellen dat hun vader nooit meer zal thuiskomen, het valt haar bijzonder zwaar. Het is haar moeder die voor enige steun zorgt.

De ochtend daarna. Wanneer Linda de keuken binnenkomt treft ze haar man aan. Levend en wel. Kijkend naar het ochendnieuws. De ochtend daarna. Vrienden en familieleden wachten op haar beneden, in rouwkledij. Op nog een andere ochtend vind Linda een doosje Lithium in de lavabo en blijkt de bladzijde met de naam op van de dokter die dit medicijn voorschreef, uit het telefoonboek gescheurd te zijn. En zo zijn er nog wel wat meer ochtenden die elke keer opnieuw tot een verrassing leiden voor Linda.

Tot Linda alle gebeurtenissen en herinneringen van de voorbije dagen op een tijdslijn uitzet en tot de vaststelling komt dat het gewoon wachten is tot woensdag aan de beurt is (de dagen komen gewoon in een willekeurige volgorde op haar af). Dan kan ze proberen om het dodelijk verkeersongeval waarbij Jim omkwam, zal of zou omkomen (we willen volledig zijn), te verhinderen. Alhoewel het precies haar vraag/beslissing is als het zover komt die voor zijn dood zorgt…

Verwarrend ? Zeker. Niet echt volledig voorspelbaar, dat wel. Dit verre van rechtlijnig scenario (de scenarist omschrijft het als de “niet-lineaire structuur van het verhaal”) had potentieel maar werd zo warrig en rommelig ingeblikt dat slechts weinigen zullen enthousiast zijn over het eindresultaat. “Premonition” is een film die je in stukken kan knippen en opnieuw in een andere volgorde monteren zonder dat dit het eindresultaat beïnvloedt.

Zelfs het einde – waarmee we de laatste scène in de film bedoelen want dit is op chronologisch vlak natuurlijk niet het laatst gebeurde in “Premonition”, stelde ons teleur. Behalve misschien op vlak van impact want aangrijpend zijn het begin en het einde van de film dan weer wél.
Regisseurs met weinig ervaring die, allicht met de beste bedoelingen ook eens wat speciaals willen maken, gaan het best niet zo rommelig te werk als hier in “Premonition”.