Mennan Yapo. Om eerlijk te zijn, de naam deed bij ons niet onmiddellijk een belletje rinkelen. Na het raadplegen van onze informatie bleek dat deze in 1966 geboren zoon van Turkse ouders al twee langspeelfilms had geschreven, geproduceerd en geregisseerd : “Framed” and “Soundless”/”Lautlos”. In 1988 begon hij zijn ‘carrière’ door samen te werken met Duitse filmdistributeurs, 7 jaar later begon hij scenario’s te schrijven in zowel het Duits als het Engels. Naast het produceren van enkele kortfilms was hij ook te zien in ondermeer “The Pillow Book” van Peter Greenaway en “Good Bye Lenin” van Wolfgang Becker. Op een dag de mogelijkheid krijgen een film te maken met Sandra Bullock in de hoofdrol deed Yapo allicht een gat in de lucht springen, het kan moeilijk anders of deze filmmaker met al bij al een vrij beperkt (film-)c.v. moet dolgelukkig geweest zijn. Jammer genoeg zijn wij dat niet na het zien van “Premonition”.

Het kon aan de kopij gelegen hebben maar de manier waarop de openingsscène overbelicht is, was eigenlijk al een slecht voorteken. Sandra Bullock wordt door manlief in een heuse cabrio naar een geheime locatie gebracht. Geblinddoekt. Na het uitstappen en het verwijderen van het stuk textiel dat voor haar ogen werd geknoopt verschijnt iets wat voor de doorsnee Amerikaan als een droomhuis beschouwd wordt. Het gebouw dateert uit de jaren ’20, heeft drie slaapkamers, anderhalve badkamer (jawel), zelfs een schommel van heel vroeger staat nog in de achtertuin. Echtgenoot Jim (Julian McMahon) maakt het wat spannend maar haalt even later zo fier als een gieter de sleutels van de woning uit zijn broekzak. En na “I Love You” en “I Love You Too” flitsen we een stukje verder in de tijd/toekomst, richting goede kleuren, goede belichting. Maar geen goede voortzetting van deze film.
Yapo wou met zijn overdaad aan licht allicht duidelijk maken dat het hier om een scène ging uit het verleden maar had evenmin “…..zoveel jaar later” kunnen op het scherm toveren bij zijn tweede scène. Was gemakkelijker geweest en had er beter uitgezien. Maar dat terzijde.

Linda Hanson (Sandra Bullock), Jim en hun twee kinderen zijn een dolgelukkig gezin. Er zijn geen problemen van betekenis, Jim heeft een vaste baan, het paar heeft twee schatten van kinderen, kortom : overduidelijk een meer dan ‘happy family’. Maar dan slaat het noodlot toe. Er wordt aangebeld, Linda opent de deur en staat oog in oog met de plaatselijke wetsdienaar. Die brengt het slechte nieuws dat Jim de dag daarvoor een verkeersongeval heeft gehad en ter plaatse overleden is. Een cursus ‘hoe breng ik als Politieman slecht nieuws’ heeft de man in uniform nooit gekregen want vrij snel wordt dit gesprekje afgesloten met de vraag “kan ik nog iets doen voor jou ?” Linda denkt van niet, wij wel, en de man vertrekt zonder de gegevens van de begrafenisondernemer door te spelen, een telefoonnummer achter te laten waarmee contact kan opgenomen worden om meer gegevens te verkrijgen over de omstandigheden van het ongeval, het verwittigen van de huisarts, familie, enz…
Voor Linda stort haar wereld in. De voorspoed waarmee haar gezin al die jaren gezegend was moet plots plaats maken voor verdriet, angst, onzekerheid,… Het afhalen van de kinderen, het hen vertellen dat hun vader nooit meer zal thuiskomen valt haar bijzonder zwaar. Het is haar moeder die voor enige steun zorgt.

De ochtend daarna komt Linda tot de vaststelling dat haar man Jim nog levend en wel is. Hij kijkt voor zijn vertrek naar het werk nog even wat televisie in de keuken, bij het drinken van een kopje koffie. En nog eens een ochtend later (let nu goed op…) bemerkt Linda familieleden en vrienden in rouwkledij die haar beneden opwachten. En op nog een andere ochtend vind Linda een doosje Lithium in de lavabo en blijkt de bladzijde met de naam op van de dokter die dit medicijn voorschreef, uit het telefoonboek gescheurd te zijn. En zo zijn er nog wel wat meer ochtenden die elke keer opnieuw tot een verrassing leiden voor Linda en om eerlijk te zijn bijna op onze zenuwen beginnen te werken. Tot Linda alle gebeurtenissen en herinneringen van de voorbije dagen op een tijdslijn uitzet (Eureka !) en tot de vaststelling komt dat het gewoon wachten is tot woensdag aan de beurt is (de dagen komen gewoon in een willekeurige volgorde op je af). Dan kan ze proberen om het dodelijk verkeersongeval waarbij Jim omkwam, zal of zou omkomen (we willen volledig zijn hier), te verhinderen. Alhoewel het precies haar vraag/beslissing is als het zover komt die voor zijn dood zorgt…

Verwarrend ? Vonden wij ook. Niet voorspelbaar, dat wel. Dit verre van rechtlijnig scenario (Yapo noemt het de 'niet-lineaire structuur van het verhaal') had zeker potentieel maar werd zo warrig en rommelig ingeblikt dat slechts weinigen zullen enthousiast zijn over het eindresultaat. “Premonition” is een film die je in stukken kan knippen en opnieuw in een andere volgorde monteren zonder dat dit het eindresultaat ook maar op de minste manier positief of negatief zou beïnvloeden. Zelfs het einde – waarmee we de laatste scène in de film bedoelen want dit is op chronologisch vlak natuurlijk niet het laatst gebeurde in “Premonition”, stelde ons teleur. Het aantal gaten in het “Premontion” scenario is vergelijkbaar met wat een kleuter bereikt als je hem een halfuurtje alleen laat met een A4’tje en een perforator.
Films waarbij moet nagedacht worden zijn reuze, de manier waarop getalenteerde filmmakers de puzzel-stukjes op een magistrale manier in elkaar laten passen is soms werkelijk verbluffend (neem nu “Crash” van Paul Haggis bv.) maar het omgekeerde is ook waar. Regisseurs met weinig ervaring die, allicht met de beste bedoelingen, ook eens wat speciaals willen maken, kunnen zo rommelig te werk gaan als hier in “Premonition” dat ze het best eerst nog wat ervaring opdoen voor ze hun opvolger op het kijkerspubliek loslaten.