Je kan heel wat aangename, ja zelfs nuttige dingen doen op 90 minuten. Lekker thuisblijven bv. en de goudvis leren om zijn aquariumruimte spiritueler te gebruiken door hem de achterwaartse crawl te demonstreren. Je kan ook gewoon je videocassettes nog eens afstoffen en alfabetisch herschikken, of languit achteruitgezakt op de sofa liggen terwijl het tv-scherm zijn al dan niet educatieve stralen de kamer inkaatst.

Een alternatief voor dit alles zou een visie van The Pope must Die kunnen zijn. Een opgeblazen werkstuk speciaal op maat gegoten voor de Britse dikkerd annex komiek Robbie Coltrane, die inz ijn vorige film (Nuns on the Run) nog een non was, en die in de tussentijd flink promotie heeft gekregen op de religieuze filmladder.

Typecastingen noemen ze zoiets, al is het me totaal niet duidelijk waar die in dit geval vandaan komt. Coltrane speelt in deze film voor alle gemak de titelfiguur (Albinizi voor de vrienden) die toevallig in het Vaticaan terecht komt, tot groot verdriet van de rest van de cast.

Hun reactie is voorspelbaar, en vervolledigt meteen de vierwoordige titel. De dertigtal Amerikanen die de film hebben gezien, hadden het een tikkeltje moeilijker, want uit vrees voor de censuur en andere moraalridders werd de titel er veranderd in The Pope must Diet.
Britse humor dus, en als het even kan gemakkelijker te verteren dan het bemerken dat er per ongeluk alweer een favoriete videotitel werd gewist, om over de aan een hartaanval bezweken goudvis nog maar te zwijgen...

The Pope must Die pretendeert in al zijn eenvoud een satirische komedie te zijn, en wie ben ik om dat tegen te spreken ?  Het antwoord vind je zo'n drie cm lager, netjes (en hopelijk ongecensureerd) vermeld aan de rechterbenedenhoek van deze bioscooprecensie.