Tekenfilmwerk met een potlood en een stuk papier. Die edele kunst is in de vergeethoek gedrukt door de alomtegenwoordige – zeg maar excessieve – aanwezigheid van CGI-animatie. Gelukkig is die vergeethoek niet al te scherp, en zijn er nog genoeg dappere animatoren die zich aan old school tekenwerk wagen. Ook in ons land is de ambacht nog niet ten dode opgeschreven: getuige het mooie werk van onder meer Stéphane Aubier en Vincent Pattar (“Ernest & Celestine”) en Jean-Loup Felicioli en Alain Gagnol (“Une Vie De Chat”). Technisch gezien hebben die laatste twee de Franse nationaliteit, maar gezien ze hun films samen produceren met het Gentse animatiehuis Lunanime kunnen beide heren gerust als ‘één van ons’ worden beschouwd.

Gagnol en Felicioli kiezen net als bij “Une Vie De Chat” voor een misdaadverhaal als achtergrond. Dat van “Phantom Boy” is iets gecompliceerder en ambitieuzer, wat er toe leidt dat de mix van elementen voor kinderen en volwassenen niet altijd even naadloos in elkaar klikt. Wat meteen het enige ‘negatieve’ is dat er te melden valt over deze uiterst verzorgde en entertainende familieprent.

De “Phantom Boy” waarvan sprake is Leo (stem van Arne Decock), een elfjarige jongen met kanker. Tijdens de behandeling van zijn ziekte ontdekt hij dat hij uit zijn lichaam kan treden, en als geest doorheen de lucht kan vliegen. Bovendien kan hij ook andere patiënten uit het ziekenhuis helpen met rondzweven, al herinneren er die zich daarna niets meer van, tenzij in wat flarden van een droom. Leo moet wel altijd op tijd terug zijn in zijn lichaam, wil ook hij niet voor altijd verdwijnen en zijn lichaam in vegetatieve toestand achterlaten.

Zijn gave komt Leo goed van pas als hij in het ziekenhuis kennismaakt met politie-inspecteur Alex (Geert Van Rampelberg), die een gebroken been overhield aan een confrontatie met een misdadiger die bekend staat als de Man Met Het Misvormde Gezicht. Die snoodaard laat in New York een computervirus los dat de hele stad kan lamleggen, tenzij de autoriteiten hem fors betalen om dat niet te doen. Door zijn wonderbaarlijke kracht kan Leo ongezien helpen bij de speurtocht naar de superschurk, en dat blijkt vooral handig als Alex’ vriendin, de journaliste Mary (Vivienne Van Den Assem), zich in nesten werkt.

Waarom Leo uit zijn lichaam kan treden – en dat ook andere kan laten doen – wordt nooit echt uitgelegd. Het is een gimmick die er is, en die je als kijker maar moet aanvaarden. Wat eigenlijk niet zo moeilijk is in superheldminnende tijden. De relatie tussen de jonge held en de rolstoellegerige politieman is netjes uitgewerkt, en de grove genreoverdrijvingen – wat Mary uitspookt tijdens de finale bijvoorbeeld of de wel heel cartooneske slungelige gangstersidekicks – neem je er daardoor voor lief bij. Het enthousiasme waarmee Gagnol als scenarist de kenmerken van de volwassen misdaadprent mengt met meer kindvriendelijke elementen en een aangrijpend verhaal over een jongen met kanker vlakt in elk geval alle uitschuivers weg. Extra fijn voor de volwassen cinefiel zijn verwijzingen naar “Gremlins”, “Annie Hall” en 'The Soprano’s'. Net als de meermaals in beeld gebrachte skyline van New York die zeker tijdens de nachtelijke scènes voor een onderhoudse coole noirvibe zorgt. En voor warmestoofherinneringen aan “Kuifje In Amerika”. Redenen genoeg dus om deze aimabele familieprent niet door de mazen van het door “Jubilee General”–gespannen cinemanet te laten glippen.