Wat is er in hemelsnaam met het gezicht van Sandra Bullock gebeurd? Ze lijkt in deze film eerder op een gedigitaliseerde morf van een jonge Cher dan op een natuurlijk oud geworden Bullock zoals die in de jaren negentig (en zelfs een stuk daarna) het blockbuster- en romcomlandschap kleurde. Dat gezicht is het eerste dat opvalt in een film waarin voor de rest weinig op te vallen valt. Op papier was een vrouwelijke versie/verderzetting van de “Ocean’s”-overvalschelmenreeks zeker een valabel idee, maar de uitwerking is een gemiste kans. Wat trouwens niet zozeer door de vrouwen komt. Hoofdschuldige zijn een flauw script en inspiratieloze regie. De acteerprestaties zijn eveneens meh, maar ook dat ligt niet zozeer alleen aan de vrouwen: de mannen - een tenenkrommende Richard Armitage op kop - maken evenzeer geen al te goede beurt.

George Clooney alias Danny Ocean is niet van de partij in deze vrouwelijke variante. Toch niet lijfelijk: zijn aanwezigheid is wel voelbaar door de vele verwijzingen naar zijn personage, gegeven door Sandra Bullocks personage Debbie, die zowaar Danny Oceans zus blijkt te zijn. Net als haar (al dan niet overleden) broer, koos Debbie voor een leven van schalkse misdaad. Nadat ze vrijkomt na vijf jaar gevangenisstraf bijt de microbe nog steeds: ze verzamelt een roedel kranige dames rondom haar om een boud plan te realiseren. Een juweel ter waarde van honderdvijftig miljoen dollar stelen tijdens een gala in het New Yorkse Metropolitan museum terwijl het zich rond de nek van diva Anne Hathaway bevindt. 

Veel zin om de kraak met adrenaline in te smeren had regisseur/scenarist Gary Ross duidelijk niet. De man tekende in het verleden nochtans voor twee puike stukjes Americana (“Pleasantville” en “Seabiscuit”), maar het ontbreekt hem aan de panache van een Steven Soderbergh om van “Ocean’s Eight” een capabele caper te maken. Ross lijkt te denken dat hij genoeg heeft aan een paar flitsende splitscreenmontages om een punt te maken, maar dat is niet zo. Daarvoor is de essentie te flauw: er zit geen enkel nagelbijtmoment in de volledige overval, Bullock en Cate Blanchett zetten oninteressante personages neer en de rest van de ruige bende raakt ook niet voorbij het stadium van fletse sidekicks.

Met als niet zo fraai resultaat dat “Ocean’s Eight” een afstandelijke affaire wordt. In tegenstelling tot Clooney en de zijnen zorgt Bullock niet voor animo. Haar portrettering van ijskoningin op wraakmissie houdt zelfs elke vorm van relativerende humor op afstand. En de enige poging tot gladde verhaalkronkel in de climax is ook al niet om naar huis te schrijven.

Door al die teleurstellende vibes zie je “Ocean’s Eight” uiteindelijk voor wat het droog gewogen aan de haak is: een aanzet om hierna nog een “Nine” en “Ten” te draaien met open uitnodiging naar Clooney om aan kruisbestuiving te komen doen en zo een reeks van zes nummeraansluitende films te hebben. Door deze makke nieuwe aftrap is dat echter niet meteen iets om naar uit te kijken.

“Ocean’s Eight” heeft te weinig vlees aan de botten, en te veel botox. Waarmee meteen ook de openingsvraag een antwoord heeft gekregen.