Het jaartal op het doosje zegt 1989, maar het is begrijpelijk dat filmarcheologen der B- en Z-garnituur deze vondst eerder bij het begin of in het midden van het Nektapijtorium zouden situeren. La spiagga del terrore oogt immers als een (mid)vroege slasher en niet zozeer als een titel die aan het eind van de decenniumcyclus kwam. Missen: het is ook in stoffige beitelmiddens mogelijk.

Eigenlijk is het niet nodig om deze Nightmare Beach onder zijn Italiaanse titel te vermelden. Hier en daar duikt weliswaar een Italiaans aspect op – zoals componist en ere-Goblin Claudio Simonetti – maar over het algemeen is dit filmpje zo Amerikaans als maar kan. Ook al is de regie toegeschreven aan Umberto Lenzi. Die beweerde echter dat hij niet op de regiestoel zat. Nog voor de opnames van start gingen kreeg hij onenigheid met de producenten, waarop hij de productie wou verlaten. Nieuwbakken regisseur Harry Kirkpatrick kon Lenzi echter overtuigen om aanwezig te blijven tijdens de opnames in een soort superviserende rol. Voor zover dat verhaal klopt. Er zijn ook stemmen te horen die beweren dat Lenzi wel degelijk de regisseur was, maar dat hij niet met zijn naam op de generiek wou, waarop hij zich naamtechnisch liet vervangen door scenarist Kirkpatrick die dus eigenlijk niets tot weinig met de regie had te maken. En dan deed ook nog lange tijd het gerucht de ronde dat Kirkpatrick eigenlijk niet bestond, maar een alias was van Lenzi.

Veel rol speelt het eigenlijk niet wie de film uiteindelijk heeft geregisseerd – Calimero beweert alvast van niets te weten. Nightmare Beach is immers een heel derivatieve horrorthriller met een kant-en-klaar uit de genremagnetron gerukt script waarin minder verrassingen te rapen zijn dan eeltvlekken bij een drietenige luiaard. Dat Lenzi/Kirkpatrick/Eenderwie het allemaal nog entertainend weet te houden binnen de krijtlijnen van het Z-genre spreekt (een beetje) in het voordeel van de prent.

Die start met de executie van een motorbendeleider, die op de elektrische stoel wordt geroosterd na de moord op een jonge vrouw. Een moord die hij tot aan zijn laatste adem heeft ontkend. De geroosterde – die toepasselijk luistert naar de naam Diablo – is nog maar net begraven of de buurt wordt geteisterd door een in het zwart geklede en gehelmde motorrijder met moorddadige neigingen die zijn slachtoffers het liefst elektrocuteert of verkoolt – daarbij knipogend naar de elektrische stoel waarop Diablo zijn gat verbrandde. En daarbij ook de illusie wekkend dat Diablo terug is gekomen uit het dodenrijk. Die buurt is trouwens Palm Beach in Florida, waar net een mega lentebreekfeest aan de gang is. Wat meteen ook de alternatieve titel Welcome to Spring Break verklaart.

De moorden zijn nogal scattershot in beeld gebracht. Een slachtoffer verbrandt tot op het bot, een ander moet zich tevreden stellen met wat elektrocutieflitsen in de mondholte. Deel van de leut in een film die zijn soundtrack overvol propt met synthetische rocknummers, beelden van feestende jongeren, een tipje blotebasten en dito -borsten en een zelfs voor zijn doen hevig schmierende John Saxon als corrupte politieagent. Duidelijk iemand die wel wist dat de kalender al op eind jaren tachtig stond.

En toch blijft de schwung om de een of andere reden in Nightmare Beach, zelfs op die momenten dat het amateurisme hoogtij viert. Goed nieuws voor de adoreerders van schuldige pleziertjes. En voor die van slashers met zedige protagonisten, daar het ook in deze rol- en spoelprent de filthy furies in de bijrollen zijn die en masse het loodje leggen.