Als cinefiel in een bioszaal het gevoel krijgen dat je op het eigenste moment eigenlijk toch liever vastgeketend in een sceptische put een roman van Konsalik aan het lezen zou zijn (in het Duits!) is meestal een teken aan de wand voor wat betreft de kwaliteit van de geleverde pellicule. Bij “New In Town” is het niet anders. We hebben niks tegen angstwekkend voorspelbare en ongelooflijk banale romcoms, zolang ze de clichés omzeilen door met cinematografische finesse toch een kloppend hart bloot te leggen. Iets wat bij “New In Town” niet gebeurt. Meer zelfs, dit is een film waar helemaal geen gevoel van uitgaat, alsof alles gemaakt is door een prototype van een gerobotiseerde filmcrew. Een prototype dat zo gauw mogelijk richting oudijzerbak op het containerpark mag vertrekken. Voor zover het daar niet geassembleerd is.

Renée Zellweger (in een verdienstelijke poging haar carrière definitief naar de dieperik te torpederen) is lachwekkend levenloos als afgevaardigde bij een multinational die in het boerengat New Ulm in Minnesota ook een fabriek heeft. Die past niet meer volledig in het plaatje, en dus mag zij daar de boel saneren en het gros van de arbeiders ontslaan. Voor een ondernemende dame met hoge hakken uit het zonnige Miami is het ei zo na ondergesneeuwde New Ulm de hel op aarde. Ze is dan ook van plan om haar missie zo snel mogelijk te beëindigen, maar kijk… wordt ze toch wel verliefd op de lokale vakbondsafgevaardigde (Harry Connick Jr.) zeker.

En ontdooit haar hart daar niet terwijl het buiten vriest dat het kraakt ?  En gaat J.K. Simmons (de enige reden dat deze film nog net een volledige ster krijgt) opzettelijk schuil achter een dikke baard en valse buik zodat een hondsdolle menigte hem niet op straat met eieren kan bekogelen omdat hij zijn komische talenten in deze rampzalig slechte film verspilt ?  En wie keurde in godsnaam die afgrijselijke klankband goed ?  En die idiote nevenpersonages ?

Veel vragen dus voor deze film die dusver het slechtste is wat Filmfreak dit jaar in de bios heeft mogen aanschouwen. De Deense regisseur Jonas Elmer weet echt niet wat aanvangen met het materiaal. Niet dat er veel mee te doen is, maar kom… na vijf minuten is het al duidelijk hoe deze film (die zich voortsleept als een slak die de nacht heeft doorgebracht in een pot superlijm) gaat eindigen, de grappen zijn conventioneel en amateuristisch in beeld gebracht, en de regie is lamlendig.

Een voorbeeldje: in het begin zien we Zellweger (of haar body double) een rondje lopen in Miami. Wanneer haar personage daar later in het verhaal opnieuw verzeilt krijgen we krek dezelfde scène te zien. Het mag een muggenzifterig detail lijken, het zet wel de teneur voor deze film die zelfs de grootste fans van romantische komedies in de gordijnen moet jagen. Of in de sceptische put. Zo, en dan gaan we nu “Liebesnächte In In Der Taiga” lezen.