Als er iemand is die je een wel heel, heel onbehaaglijk gevoel kan geven dan is het Darren Aronofsky wel.  Hij slaat in “Mother !” zijn verwoestende, emotionele slag voornamelijk door het scenario.  Dat laat zich meestal nog omschrijven als afwijkend, gestoord, voor sommigen ziek misschien.  Aan “Requiem for a Dream” hebben wij goeie herinneringen (wat scheelt er nu eigenlijk met mijn televisie, een heuse fellatio en nog veel meer, allemaal in dezelfde film...) maar deze “Mother !” staat bij ons geboekstaafd als emo-horror van de bovenste plank, brrrrr…

Eigenlijk kan je de film het best omschrijven als één grote nachtmerrie.  Maar dan wel één met pieken en dalen.  Zie het als onderweg even wakker worden en je realiseren dat het maar een droom was, weer in slaap vallen en hierna nog maar eens het volle pond krijgen.  Want ja, het begint allemaal heel vredig…  Jennifer Lawrence en Javier Bardem leven in een landhuis die in een wel heel rustige omgeving ligt, weet ik veel waar en als we zeggen vredig dan bedoelen we ook vredig.  Althans in het begin.  Hij probeert de schrijfmatige draad weer op te nemen en daar moet de setting en de omgeving ideaal voor zijn, zij heeft maar weinig om handen en brengt de grote woning dan maar stap voor stap in een toestand die voor beiden ideaal is.  Tot op een dag een oude, schijnbaar zieke man aan de deur staat.  Even later gevolgd door een vrouw.  En dat is nog maar het begin van nog meer ellende die op het einde een waanzinnig, weerzinwekkend einde kent.  Maar het is slechts afgelopen als het ook echt voorbij is.  Want naar het einde toe zie je een schattig, vertederend ukkepukje en lijkt alles voorbij.  Tot de filmmaker nog eens een laatste keer zijn duivels ontbindt…

Als jij de bovenvermelde twee alinea’s ver bent geraakt ben je misschien wat afgeschrikt om deze “Mother !” een kans te geven.  Als je vertrouwd bent met het werk en/of sympathie hebt voor de aanpak van Aronofsky dan is dit echt een ‘must-see’.  Als je zoiets hebt van “Aro-wie ?!”, “Requiem for a Dream” ?... dan hangt het er maar van af hoe open je staat voor iets wat we in dit geval maar als alternatief zullen omschrijven.

Wij zijn absoluut pro maar kenden bij het herbekijken van de film natuurlijk de pieken en dalen.  Maar ook nu weer voelden wij het onbehagen, de aanslag op wat wij en de meeste mensen als heilig of zaligmakend ervaren.  Home, sweet home.  Het is iets waar op het einde van “Mother” niet alleen letterlijk geen spaander meer heel van blijft.  De woning is onschendbaar staat er in de Belgische Grondwet en de manier waarop Jennifer Lawrence beetje bij beetje de geborgenheid en veiligheid van haar woning ziet verdwijnen is hallucinant.  Maar wees gerust, de filmmaker geeft je de gelegenheid op meerdere momenten om weer even met beide voeten op de rationele filmgrond te komen.  Om dan weer ongenadig hard uit te halen.  Van het lieve, schattige ukkepukje naar de misselijkmakende apotheose.

De blu-ray van “Mother” heeft twee extra’s.  Dat één ervan gaat over de speciale effecten hadden wij niet verwacht.  In ‘The makeup fx of mother’ gaat men dieper in op een aantal effecten in de film, de baby is er maar één van.

Interessanter is dan weer ‘Mother !  The downward spiral’.  Hier mag de filmmaker en een aantal van zijn medewerkers (producenten, cameraman,…) wat duiding geven over de film.  De voorbereiding op de start van de opnames ligt in het verlengde van de film op zich : lange besprekingen aan een sobere tafel in een kaal pakhuis met enkel een plattegrond van het huis op de vloer getekend, het is niet wat je zou verwachten natuurlijk.  Ook nu weer zijn de vele beelden ‘behind the scenes’ bijzonder  welkom.  Ze geven je een goed beeld van hoe het er in de set aan toe gaat en ook nu weer zijn ze een meerwaarde.  In de korte babbeltjes met cast en crew kan je nog wat termen sprokkelen die de film met weinig woorden omschrijven op een andere manier dan wij dit al deden : emotionele reis, home invasion,… 

Je houdt er dus van of je vindt het maar niets, iets tussenin lijkt ons onwaarschijnlijk.  Wij zitten zoals gezegd in de eerste categorie.  In de extra’s stelt de filmmaker dat één van de ergste dingen die je als regisseur kan overkomen een film maken is waarvan men zich na het zien ervan de vraag stelt wat men heeft bekeken, aangevuld met het gevoel dat je korte tijd daarna al niet meer weet wat je precies gezien hebt.  Geloof me, zal niét gebeuren met “Mother”.  Die blijft zeker een tijd hangen en nazinderen.  Mét Filmfreak garantie.