Sinds Rachel McAdams in “Red Eye” een balpen in de keel van snoodaard Cillian Murphy ramde, hebben we bij Filmfreak een zwakke plek voor de dappere deerne. Die met verve verder bouwt aan haar carrière, afgaand op de gesmaakte bijrollen die ze naderhand vertolkte in “State Of Play” en “Sherlock Holmes”. De lakmoestest voor elke zichzelf respecterende Hollywoodactrice is uiteraard de hoofdrol in een romantische komedie. Met “Morning Glory” heeft McAdams haar plaats onder de Julia Roberts-zon te pakken en ze brengt het er als een volleerde spring-in-het-veld zowaar goed van af.

Becky Fuller (McAdams dus) is producente bij de ontbijtshow 'Good Morning, New Jersey'. Na haar ontslag daar blijft ze geenszins bij de pakken zitten en met haar doorzettingsvermogen kan ze een hoge pief (een amusante Jeff Goldblum) bij het station IBS overtuigen om haar een kans te geven als executive producer bij hun ochtendshow 'Daybreak'. Een kans die een vergiftigd geschenk blijkt: 'Daybreak' kampt met tegenvallende kijkcijfers, de sfeer tussen de medewerkers is gespannen en bijna niemand zet zich in om de slaafse routine te doorbreken. Precies wat Becky wel wil doen: op haar eerste dag ontslaat ze het mannelijk chauvinistisch nieuwsanker, wat haar meteen applaus oplevert van haar nieuwe collega’s. Probleem is dat ze op eigen houtje moet instaan voor een vervanger, en dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Tot haar oog valt op het contract van voormalig topnieuwslezer Mike Pomeroy Harrison Ford als brombeerversie van Bavo Claes en Jan Becaus). Die staat nog steeds op de loonlijst bij IBS en schept hopen poen met niets te doen. Hij is immers geen nieuwsanker meer bij het avondnieuws, nadat niemand de onderwerpen wou behandelen die hij voorstelde. Becky wijst Mike op het feit dat IBS zijn hoog loon kan schrappen als hij zes maand niet op het scherm is geweest. Pomeroy stemt daarop zwaar tegen zijn zin toe om nieuwsanker te worden bij 'Daybreak' naast ancien Colleen Peck (Diane Keaton). Daarmee zijn Becky’s problemen niet van de baan: Pomeroy weigert immers om onderwerpen te behandelen die hij beneden zijn waardigheid vindt (en dat is zowat alles dat de revue passeert bij 'Daybreak') en schiet voor geen meter op met Colleen en de rest van de crew. En Pomeroy, die ooit een Pulitzerprijs won en het voorhoofd van moeder Teresa mocht deppen tijdens een cholera-epidemie, lijkt niet van plan zich te plooien naar de eisen en wensen van een steeds wanhopiger wordende Becky.

Niet alleen McAdams is goed op dreef, ook Harrison Ford amuseert zich met zijn interpretatie van 'grumpy old man' die lak heeft aan wat anderen van hem verlangen. Waardoor “Morning Glory” meer dan eens garant staat voor een schalkse glimlach of hartige lachbui. Jammer dat de film zijn sterren niet verwent: halverwege begint alles te sputteren als een rammelende oldtimer en tegen de kleffe finale heeft schijnbaar niemand nog een idee waar de contactsleutel zich bevindt. Vooral schuldig hieraan is scenariste Aline Brosh McKenna, die geen moeite doet om af te wijken van de gebaande paden die ze al eerder omploegde (“Laws Of Attraction”, “The Devil Wears Prada”, “27 Dresses”), en daarmee een potentieel aardig gegeven op een niet zo pijnloze manier de nek omdraait. Waarop regisseur Roger Michell (“Notting Hill”, “Changing Lanes” en indiefavorieten “The Mother” en “Venus”) zich beperkt tot het hele zootje inspiratieloos in te blikken eens de onvermijdelijke 'wat zien we elkaar toch allemaal graag'-momenten uit de til worden vrijgelaten. Eveneens nefast voor de zwijmelvreugde: de nogal eendimensionale manier waarop Becky’s beau is uitgetekend (en navenant wordt vertolkt door Patrick Wilson, die dit soort van rollen inmiddels waarschijnlijk met zijn ogen dicht kan vertolken – zie “The Switch”).

Of hoe een potentieel sprankelende komedie uitschuift over een gebrek aan ambitie: wie dacht dat “Morning Glory” zich zou kunnen meten met James L. Brooks’ “Broadcast News” of Mike Nichols’ “Working Girl” (laat staan een pittige screwballkomedie uit Hollywoods gouden zwartwitjaren) is er aan voor de moeite. Best met lagere verwachtingen de “Morning Glory”-zaal binnenstappen dus, en je tevreden stellen met een kijkervaring waarvan sommige losse delen beter zijn dan het volledige plaatje.