Misbehaviour
verdeler
acteur/actrice (12)
regisseur (1)
producent (2)
director of photography (1)
uitvoerend producent (7)
scenarist (2)
beeldmonteur (1)
productieontwerper (1)
kostuumontwerper (1)
componist (1)
Ambiance op 20 november 1970 in de Royal Albert Hall in Londen. Daar vond de twintigste editie plaats van de Miss Worldverkiezing. Een groot galaevenement voor de een, een doorn in het oog voor de ander. Zaten zelfs met een balk opgescheept: de leden van de pas opgerichte women’s liberation movement die nogal wat bezwaren hadden tegen de veekeuring die zo’n missverkiezing is. Waarop een paar vrouwen van de beweging besloten om tijdens het evenement luidkeels hun proteststem te laten horen. Een Ocean’s 11-aanpak was daar niet voor nodig: braaf een ticketje kopen volstond. En zo kwam het dat gastpresentator Bob Hope op die dag water- en stinkbommen naar zijn hoofd kreeg gekeild tijdens zijn monoloog.
Hopes afgang is uiteraard niet het enige vermeldenswaardige feit van die dag. Misbehaviour schippert netjes - zij het zonder al teveel diepgang - tussen de oprichting van de WLM en de organisatie van de missverkiezing. DE WLM krijgt vooral gezicht door Sally Alexander (Keira Knightley) en Jo Robinson (Jessie Buckley). De eerste een ambitieuze Oxford-student, de tweede een graffitispuitende barricadespringster. De ironie van het lot wil dat de missverkiezing ook zonder het feministische protest gedenkwaardig zou blijken. Voor de eerste keer won immers een niet-blanke deelneemster. Niet de gedoodverfde favoriete Zweedse kandidate won, maar wel Jennifer Hosten (Gugu Mbatha-Raw), de kandidate uit Grenada.
Dat de stunt van de WLM een goede zaak was voor de vrouwenrechten, wordt door regisseuse Philippa Lowthorpe netjes uit de doeken gedaan in een van de postscriptums waarin we zien dat de eerste vrouwenmars in Londen niet lang op zich liet wachten. Over de controverse rond de winnares zwijgt Lowthorpe. Sommige journalisten beweerden dat de overwinning van Miss Grenada immers niet zo koosjer was.
Het feit dat de eerste minister van Grenada deel uitmaakte van de jury was daar uiteraard niet vreemd aan. Zetelden trouwens ook in die jury: Joan Collins, Glenn Campbell en Nina van Pallandt. Organisator Eric Morley zei naderhand dat er helemaal niet gesjoemeld was, maar dat de verkiezing van Miss World een complex stemsysteem heeft. Of hij daarmee Marjorie Christel Johansson kon overtuigen - die uiteindelijk vierde werd - is maar de vraag, daar de voormalige Miss Zweden liet optekenen dat haar rechtmatige titel van Miss World haar valselijk ontstolen was.
Zelfs zonder die coda blijft Misbehaviour aangenaam kijkvoer. Lowthorpe vinkt de verhaallijnen netjes en risicoloos af, en houdt haar juxtapositie tussen de vrouwenbeweging en het gebeuren van de missverkiezing steevast boeiend. Ze biedt zelfs stof tot nadenken, zoals in de scène waarin Sally’s moeder de confrontatie met haar dochter aangaat en er haar fijntjes op wijst dat haar studeren en activisme enkel maar kan omdat haar partner en haar moeder op haar dochtertje letten. Maar over het algemeen gaat Howthorpe voor de breedschalige reconstructie. En daar mag ook bij gelachen worden. Greg Kinnear kruipt met hulp van een valse neus en kin in de huid van Bob Hope, terwijl een heel geestige Rhys Ifans erop los cabotineert als Eric Morley, die samen met zijn vrouw Julia de Miss Worldverkiezing organiseerde.