Jake Harris is verantwoordelijk voor een groep special agents die een opleiding volgt tot profiler van (serie)moordenaars. Zij moeten aan de hand van aanwijzingen die werden gevonden op de crime scene/de plaats delict een overzicht kunnen maken van de vaardigheden, de gewoontes en eventuele patronen in de serie moorden die de serial killer pleegde en nog zal plegen. Om uiteindelijk te kunnen beslissen wie van hen het tot profiler zal schoppen en wie niet stuurt Harris ze op een missie naar een onbewoond eiland langs de kust van Carolina. Echte bewoners van een dorp werden er vervangen door poppen, er zijn straten, er staan huizen en auto's, je kunt het een beetje vergelijken met een grote filmset. De aanwijzingen die ze er zullen krijgen moeten voor hen een hulp zijn om een fictieve seriemoordenaar - Harris noemt hem 'the puppeteer' - te ontmaskeren. Op het laatste moment duwt men nog luitenant Gabe Jenkins als laatkomer in de helikopter, iemand die bij de moordbrigade van de politie van Philadelphia werkt. Ze zijn dus met zijn achten. Het klinkt allemaal veel ingewikkelder dan het is en de onderzoekers hebben al snel hun eerste clue te pakken. Een eerste lijk/pop vastgebonden aan touwen leidt hen naar een klok. Het uurwerk waarop de slechterik telkens weer via deze weg zal aankondigen wanneer de volgende moord zal plaatsvinden. De zeven vinden deze alternatieve vorm van opleiding best wel een aangename afwisseling tussen de klassieke trainingsmethodes van de FBI Academy van Quantico Virginia waar ze mee vertrouwd zijn. Maar hun enthousiasme is van korte duur wanneer een rijtje dominosteentjes zorgt voor het volgende slachtoffer. Alleen is het nu één van hen. En de klok geeft precies aan wanneer een volgende collega zal sterven... Het had een jacht op een virtuele seriemoordenaar moeten worden, maar het team gaat zich al snel realiseren dat ze de moordenaar in eigen rangen moet zoeken. Het wordt een gokken, een gissen, een afwegen wie van de overblijvers achter de moorden zit. Maar ook wat zijn of haar motief is bij dit moorddadig spel...

De makers van Mindhunters hebben zich de moeite getroost om toch wat research te doen voor men dit project officieel opstartte. Men had niet alleen contact met échte profilers, maar ook een onderhoud met Jim Greenleaf, de gewezen directeur van de F.B.I. Academy. De gesprekken zorgden voor een concreter idee hoe men één en ander zou aanpakken qua scenario voor Mindhunters. En de cast kon een heuse F.B.I.-opleiding volgen inbegrepen een S.W.A.T.-luikje om toch op zijn minst te kunnen schieten als Fed's. Het denken als profilers moest dan weer blijken uit de personages.

Mindhunters werd verrassend genoeg opgenomen in Nederland. Den Haag werd de locatie voor de F.B.I.-school terwijl de binnensets van het eiland Oneiga eigenlijk werden opgetrokken in een gebouw in Kootwijk dat werd gebouwd in 1920. De plaats waar de buitenopnames voor Mindhunters plaatsvonden vonden de makers dan weer in Ossendrecht waar een soort stadje is gebouwd waar politie- en legermensen de opgedane theorie in alle vrijheid in de praktijk kunnen omzetten. Enkel de Oost-Europese look diende wat bijgestuurd te worden maar als locatie was dit zo'n beetje een geschenk uit de hemel...

De slasher-films zijn al een tijd uit de mode. Die waar een aantal tieners om één of andere (flauwe) reden (geen benzine meer, verdwaald, een trektochtje door de bossen,...) in het holst van de nacht hun toevlucht moet zoeken in een trekhut of een ander optrekje in een godverlaten gat en één voor één worden afgeslacht door een mysterieuze killer. Hoe groot de investering ook zou geweest zijn qua aantal liters bloed dat in dit soort films steeds rijkelijk vloeit, het is een formule die niet zou werken anno 2004. Vandaar dat men de ook al weinig originele idee opvatte om dit allemaal van een F.B.I.-verpakking te voorzien en met gekende namen als een Val Kilmer (The Salton Sea) en een haast vergeten Christian Windtalkers Slater op het publiek los te laten, ondersteund door - toegegeven - een goede trailer. Maar ook nu weer verliest men de geloofwaardigheid van het geheel meerdere keren uit het oog (de minimale kwetsuurtjes bij de twee supercops na hun val) en heeft men tijdens een tijdelijk gebrek aan inspiratie even het boek van filmclichés opengeslagen (val + flinke dreun van brandblusser volstaat niet). Wat ons dan weer iets gunstiger heeft gestemd is dat we van begin tot eind lekker konden gissen wie de killer was waarbij de kans dat we het bij het rechte eind hadden zo klein was als de waarschijnlijkheid dat iemand anders dan Armstrong de Tour won dit jaar.

Wie van zichzelf denkt dat hij een goede van een minder goede/slechte thriller kan onderscheiden keert bij deze film niet voor de volle 100 % tevreden terug. Wie van (film)toeten noch (film)blazen weet en zich laat leiden door de prentjes in de bioscoopentree zou best wel eens voor deze Renny Harlin (Die Hard 2!) film kunnen kiezen. En dan is er natuurlijk nog de groep die deze recensie heeft gelezen. Zij kunnen met kennis van zaken kiezen of niet kiezen voor Mindhunters...